Waarschuwing: het is aan te bevelen is om Tidal Memory Exo van Iglooghost slechts in kleine porties tot u te nemen.
Debuutplaat Neō Wax Bloom op het Brainfeeder-platenlabel van Flying Lotus werd goed ontvangen. Maar blijkbaar had Iglooghost genoeg van Flying Lotus’ wijze van geluidscollages doseren , want de intensiteit gaat per album omhoog, via album nummer twee Lei Line Eon op het eigen GLOO-label naar de maximalisering van geluid op Tidal Memory Exo.
Was op Neō Wax Bloom een over-de-top-nummer als White Gum een uitzondering, op Tidal Memory Exo is dat de norm geworden. Dat leidt ertoe dat het nieuwste geesteskind van de Ierse producer Iglooghost, de artiestennaam van Seamus Malliagh, bij vlagen moeilijk te verdragen is. Tracks als Alloy Flea en Coral Minic hebben een dusdanig duizelingwekkend hoog beattempo dat je je oren en geest daarna wel even rust wilt gunnen.
De meeste vocalen neemt Malliagh zelf voor zijn rekening, vooral in de vorm van praatfluisterende raps die vrij moeiteloos met de muziek mengen, maar ook bijdragen aan een bepaalde kille sfeer. Of is het de (overigens buitengewoon fraai vormgegeven) Mad Max-stijl albumcover die voor enige preoccupatie zorgt?
Voor wat warmte zorgen de vocalen van de Engelse zangeres BABii (niet te verwarren met de Canadese danceproducer BAMBII ), die op het nummer Spawn01 ft Cyst mooi contrasteren met het muzikale rariteitenkabinet van Iglooghost.
Er zijn wel degelijk nummers die beklijven, zoals flux-Cocoon. Maar ook hier hier is het een gastzangeres, in dit geval Oli XL, die het refrein en daarmee het hele nummer van een cryptische maar toch lekkere touch voorziet ‘I blur, disappear in the lilac/One, two/New bruise when they bite back/Bright shimmer, blue light in a white room/I burrow back inside of a cocoon.’
Er staan absoluut een paar lekkere dancefloortracks op Tidal Memory Exo, zoals Echo Lace, maar over het algemeen gaan de beats en synths volle bak, waardoor je je richtingsgevoel een beetje dreigt te verliezen. Iets wat bijvoorbeeld die andere geluidkunstenaar Oneohtrix Point Never weet te vermijden door op enig moment toch weer naar de melodielijn terug te grijpen. Daar heeft Iglooghost een broertje dood aan.
Desalniettemin kan Tidal Memory Exo een prima trip zijn voor de meer onrustige zielen onder ons, want áls je je mee laat slepen in het “drill ‘n’ bass”-universum (credits voor wie de toepasselijke term heeft bedacht) van Igloohost kom je wellicht weer gelouterd uit de strijd.
