Ze wilde het al langer: een roots-album maken met de man die 21 jaar geleden haar eerste album World Of Hurt inspireerde. In dezelfde periode dat Ilse DeLange aan haar vorige plaat werkte, werd haar droom eindelijk werkelijkheid en nam ze met producer T-Bone Burnett het album Gravel & Dust op.
Wie een selectie van toekomstige radiovriendelijke liedjes verwacht kan zijn plezier beter bij de gemiddelde Top 40-artiest van dit moment gaan zoeken. Gravel & Dust is opgenomen vanuit een pure passie voor bluegrass en country en heel simpel: dat soort type muziek hoor je zelden op een commercieel radiostation terug. De tien liedjes op dit album zijn als het ware één geheel, omdat ze vrijwel allemaal veelvuldig gebruik maken van dezelfde instrumenten: de steelgitaar, de bluegrassbanjo en de akoestische gitaar.
New Amsterdam, Where Dreams Go To Die, Went For A While en Always Been: het zijn allemaal pure liedjes die wat rustig voortkabbelen. Eigenlijk best heel saai als je ze vergelijkt met fijne en geproduceerde popplaten die DeLange eerder heeft uitgebracht. Fans van The Common Linnets zullen wél blij zijn met een plaat als Gravel & Dust, want hier en daar hoor je als luisteraar ook zeker ingrediënten terug die eerder in Common Linnets-werk te horen waren. Het ietwat stevigere liedje No End In Sight is daar een goed voorbeeld van en is misschien zelfs wel een klein hoogtepuntje te noemen.
De titeltrack Gravel & Dust is een tweede liedje dat ergens nog het luisteren waard is. Een filmisch nummer waarin DeLange kiest voor datgene wat ze uiteindelijk het liefste doet: rootsy liedjes maken. Muziek die door haar aderen stroomt, muziek waarmee ze (in haar eigen woorden) oud mee wil worden en waarmee je ook oud kúnt worden.
Om maar gewoon heel eerlijk te zijn: de popkant van de zangeres is boeiender en veel uitbundiger dan dit. Dat een meervoudig Grammy Award-winnaar toevallig deze hele plaat geproduceerd heeft, staat ongetwijfeld mooi op haar C.V., maar wat ons betreft staat dat niet garant voor een aantal succesvolle luistersessies…
