Waar Ilse DeLange vroeger vooral haar platen opnam in Amerika zoekt ze het de laatste jaren dichter bij huis op. En hoewel ze een aantal songs van haar nieuwe album Tainted in Nashville schreef, vonden de opnames grotendeels in Berlijn plaats. Producer Niels Zuiderhoek (die DeLange’s album deels geproduceerd heeft) is een rasechte Nederlander, maar heeft al jaren zijn eigen studio in de Duitse hoofdstad. Toch heeft hij het samen met Matthijs van Duivenbode en DeLange het voor elkaar gekregen om een sound te creëren die niet-Europees overkomt. In lekkere in het gehoor liggende popsongs als Confetti Shotgun, Easy Come, Easy Go, de titeltrack Tainted, Running Out Of Tears en Quiet klinkt DeLange als zichzelf, maar tegelijk ook als een mix van Amerikaanse grootheden als Sheryl Crow en Linda Rondstadt. Allemaal opgevuld met de nodige countryrock-, americana en bluesinvloeden.
Bijzonder is dat Tainted grotendeels uptempo liedjes bevat. Niet dat DeLange je daarmee bewust naar een dansvloer probeert te trekken, maar stil zitten bij een liedje als Stranger I Once Knew zal bijvoorbeeld best moeilijk worden. Overigens zal het voor fans van de zangeres even slikken zijn, omdat dit liedje voorheen bekend stond als klein en akoestisch en nu plaats heeft moeten maken voor een vrolijk uptempo arrangement dat meer past bij een Amerikaanse Netflix feelgood serie. Voor wie dat niet kan verkroppen: gelukkig hebben we de beelden van YouTube nog.
Meeslepende ballads (waarin DeLange de typische countrysnik in haar stem inzet als kenmerk) vind je op Tainted niet terug, al doet This Isn’t Really Love enigszins wel een beetje aan denken aan haar grootste ballad-hit Miracle. Willing heeft dan weer iets wat lijkt op een andere grote hit uit haar oeuvre: Next To Me, terwijl Good To You dan weer een verwijzing is naar de Fleetwood Mac-achtige sound die je in sommige nummers van het tweede album van The Common Linnets terug hoort.
Fris en vernieuwend klinkt DeLange in Drown Us Out, een fantastisch 80’s-getint popnummer waarmee ze verklapt goed naar Purple Disco Machine, Kim Wilde en The Weeknd te hebben geluisterd. Voor dit soort type liedjes mag de zangeres in de toekomst beslist vaker de studio induiken. De op elkaar lijkende ballads van haar vorige album (die met slechts acht liedjes op de tracklist aan de korte kant was) zorgden ervoor dat al snel de verveling toesloeg. DeLange heeft er dus verstandig aangedaan om dat soort type liedjes dit keer weg te laten. Tainted is daardoor een betere plaat geworden dan de voorganger uit 2020. Een album dat je twaalf nummers lang laat genieten van een zangeres die hard op weg is om zichzelf als legende neer te zetten tussen alle grote helden die de Nederlandse muziekgeschiedenis ooit heeft voortgebracht.
