Het debuutalbum It Won’t Always Be Like This van de Ierse rockband Inhaler kon in 2021 rekenen op goede recensies. Vooral de nostalgisch klinkende gitaarriffs en emotioneel krachtige stem van leadzanger Elijah Hewson kregen positieve aandacht. Vergelijkingen met bands als The Strokes, Interpol en (uiteraard) U2 waren snel gemaakt. Minder dan anderhalf jaar na het verschijnen van It Won’t Always Be Like This komt Inhaler met opvolger Cuts & Bruises op de proppen. Commercieel bezien te begrijpen, maar Cuts & Bruises brengt eenvoudigweg te weinig hoogtepunten om het succes van het debuut te evenaren. Twee opvallend sterke songs trekken het geheel toch nog positief over de streep.
Wat bij een eerste luisterbeurt direct opvalt, is dat dit album een duidelijke A- en B-kant heeft. Bij de eerste zes van elf tracks ligt het tempo zo rond de 95 BPM (Beats Per Minute) op een uitzondering na die richting de 140 BPM gaat. Bij de laatste vijf tracks wordt dat omgekeerd en wordt er een moordend tempo van rond de 150 BPM gehanteerd op een uitzondering na die op 80 BPM uitkomt. De A-kant van Cuts & Bruises is daarmee het meest attractief. De B-kant is net te gejaagd en gehaast. De tweedeling in een A- en B-kant is ook terug te horen in het gebruik van galm op de microfoon van Hewson. Bij de eerste set liedjes (kant A) valt dat nog mee en toont producer Antony Genn een goed gevoel te hebben voor muzikaal, creatief vernuft. In de tweede set liedjes (kant B) wordt de galm eentonig overheersend en begint op de zenuwen te werken.
De quasifilosofische teksten op kant A wekken her en der verwarring. In Love Will Get You There bijvoorbeeld zingt Hewson: ‘And it rains harder if you deny it.’ Natuurkundige larie en bij gebrek aan verdere duiding, vaag. In de track If You’re Gonna Break My Heart gebeurt iets vergelijkbaars: ‘We got caught in the tide/And the shore was on the other side.’ Moeilijk te visualiseren en daardoor als beeldspraak functieloos. Op de B-kant komen de songteksten beter uit de verf en zijn ze poëtischer, persoonlijker van toon. Alleen jammer dat die galm nu roet in het eten gooit, waardoor de zang soms grenst aan het onverstaanbare.
Genoeg gemopper, want Cuts & Bruises kent wel degelijk een paar sterke nummers. Dublin In Ecstacy klinkt als het betere werk van The War On Drugs en heeft alles in zich om zich te ontvouwen als een moderne klassieker. Als je nog niet wist dat de zanger van Inhaler de zoon van U2-frontman Bono is, dan is dit lied het overtuigende bewijs. Het reeds op single uitgebrachte These Are The Days tapt uit eenzelfde vat als waarmee Sam Fender internationaal grote successen boekt. Goede indierock met pakkend refrein dat menig festivalterrein het komend seizoen op haar grondvesten zal doen schudden.
Elke muzikant, elke band heeft een doel. Veelal is dat doel genieten van het proces van het maken van muziek en voldoening en vervulling vinden in het uiten van zichzelf door middel van muziek en taal in muziek. De ene band kiest daarbij (bewust of onbewust) een ongeplaveide route, anderen kiezen een route over een meer geëffend pad. Inhaler heeft met Cuts & Bruises een makkelijk begaanbare, toeristische route gekozen die er alle schijn van heeft de effecten van het eerdere succes om te zetten in klinkende munten. Zolang dat ten minste een aantal sterke songs per album oplevert is dat prima. Het is alleen te hopen dat het een creatief proces van het verder toewerken naar een eigen geluid en versterking van songteksten niet in de weg staat. ’We zullen nooit meer een tweede album maken’, grapte Elijah Hewson afgelopen week in een interview met Billboard. Met het zelfkritisch vermogen zit het in ieder geval goed. Met hun humor en speelplezier trouwens ook.
