Paul Banks zat in Schotland, Daniel Kessler in Spanje en Sam Fogarino in de Verenigde Staten. Zo verspreid over de wereld legde het drietal van Interpol de basis voor The Other Side of Make-Believe. Via de mail werden er nummers geschreven en na de pandemie kwamen ze samen om hun zevende album in de studio op te nemen.
Dat de drie niet bij elkaar waren tijdens het maken van de songs heeft er misschien wel toe geleid dat ze het niet te moeilijk wilden maken voor elkaar. Want muzikaal gezien gebeurt er driekwartier niets dat uit de maat van het al bestaande Interpol-oeuvre galoppeert. De muziek verloopt alleen iets tammer, tot soms zelfs saai. Toni is zeker een goede albumopener, maar het daaropvolgende Fables mist elke vorm van kruiden. Daarmee staat het lied niet alleen op The Other Side of Make-Believe, al steekt het de rest wel naar de kroon. Greenwich doet in eerste instantie nog goed zijn best om Fables van de troon te stoten, maar de marginaal aantrekkelijkere tweede helft brengt redding.
Dit klinkt allemaal heel negatief en dat is terecht, want Interpol kan veel beter. Tegelijkertijd is het niet slecht wat de New Yorkers laten horen. Bovendien zijn er onderdelen die bovengemiddeld scoren. Banks zijn meer gecontroleerde zang komt goed tot zijn recht en nummers als Gran Hotel tillen het niveau van de plaat omhoog. Ook Mr. Credit hoort bij de echt sterke songs van The Other Side Of Make-Believe, vooral dankzij het heerlijke gitaarriffje. Interpol maakt vaak gebruik van een zichzelf herhalende riff, maar steevast gaat dat naarmate een nummer vordert irriteren. Mr. Credit is een van de weinige keren dat de riff blijft aanspreken over de hele lengte van de song dankzij de energieke vibe. Renegade Hearts is ondertussen de meest dynamische track op The Other Side of Make-Believe. Ondanks deze positieve punten staat er geen nieuwe Interpol-klassieker tussen van het niveau Evil, Slow Hands of All The Rage Back Home.
Opvallend is dat de teksten op dit album voor Interpol-begrippen redelijk positief zijn. De band die nummers maakte over seriemoordenaars en andere donkere zaken kiest er uitgerekend in een pandemie voor om het iets lichter te houden. ‘Ik zou me kunnen concentreren op hoe klote alles is, maar ik voel dat dit het moment is waarop hoop nodig is. En ook dat is een geloofwaardige emotie binnen wat Interpol Interpol maakt’, aldus Banks.
Helaas leidt deze variant niet tot een sprankelend album. Uiteindelijk stemt The Other Side of Make-Believe tot gematigde tevredenheid. Simpelweg omdat de voorbije twintig jaar hebben aangetoond dat er veel meer inzit.
