Wat doe je als jouw huis in de fik staat? Precies, maken dat je wegkomt. Althans, dat is wat je zou verwachten. Rapper Isaiah Rashad kiest op zijn nieuwe album The House Is Burning echter voor een totaal andere aanpak. Hij roept geen brand, maar fluistert het. De urgentie die je bij zo’n naam zou verwachten ontbreekt volledig. De muziek en albumtitel rijmen niet met elkaar, terwijl het juist de rhymes zijn waarin Rashad altijd zo uitblinkt. Het
Opener Darkseid begint kalm met een beat die veel jazzinvloeden heeft. De muziek is rustig en Rashad’s delivery is ingetogen. De track heeft zelfs geen drums. Darkseid voelt als stilte voor de storm, met teksten waarin Rashad rapt dat hij zijn kinderen graag veilig ziet. Iets wat waar blijkt. Het nummer loopt naadloos over in From The Garden, het pronkstuk van The House Is Burning. Samen met collega-rapper Lil Uzi Vert gaat het tempo omhoog, komen de drums tevoorschijn en is er aan bravado geen gebrek. Rashad lijkt wakkergeschud.
Het blijkt een stuiptrekking. Op RIP Young gaat het tempo weer omlaag en klinkt Rashad eentoniger dan ooit, zelfs tijdens het refrein verandert er niets aan het tempo. Het was altijd al de ingetogenheid waarin de rapper uitblonk, maar RIP Young klinkt zo ingetogen dat het meer als een opvuller klinkt. Ook Lay Wit Ya lijkt een gemiste kans. Op een aanstekelijke beat met harde drums, kiest Rashad voor een refrein dat bijna gefluisterd klinkt. Het gevolg is dat hij volledig in de schaduw van gastrapper Duke Deuce komt te staan.
Op Claymore met Smino klinkt Rashad meer op zijn gemak. Het refrein is weer melodieus en aanstekelijk, terwijl de muziek mellow blijft. Deze combinatie maakt The House Is Burning minder saai en zelfs een beetje dansbaar. Op tracks als All Herb, Hey Mista en Don’t Shoot zet de rapper deze trend voort. Het is Headshots (4r Da Locals) waar Rashad het meest klinkt zoals het grote publiek hem heeft leren kennen. De heerlijke beat en indrukwekkende teksten zijn hier perfect met elkaar in balans.
Als rapper uit de stal van Tap Dawg Entertainment heeft Rashad genoeg topartiesten om mee samen te werken. Hier maakt hij dan ook graag gebruik van. Op True Story is Jay Rock te horen, die de afgelopen jaren toch een beetje de koning van de ft. is geworden door zijn gastbijdrage aan Money Trees van Kendrick Lamar. Dit keer is hij minder memorabel, maar wel een echte toevoeging aan de track. Op Score is de prachtige stem van SZA te horen, wat automatisch een van de hoogtepunten van het album is.
Al met al is The House Is Burning een prima album om op een rustige dag te luisteren, maar het geheel voelt door zijn vijftig minuten wel wat aan de lange kant. Rashad had de tracklist korter mogen maken, waardoor zijn pronkstukken meer kans hadden gehad om te stralen. Wanneer Rashad goed is, is hij een van de beste. Wanneer hij ongeïnspireerd lijkt, maakt hij vooral tracks die snel in de vergetelheid zullen raken.
