Israel Nash draait stiekem al best wat jaartjes mee. Het écht grote publiek lijkt hij in Nederland echter nog niet bereikt te hebben. Voor zijn nieuwste album Ozarker stelde de singer-songwriter dat hij zoveel mogelijk mensen wil proberen te raken met zijn muziek en dat deze plaat hier doelbewust voor is geschreven. Gaat dit dan volle festivalweides en een uitverkochte Ziggo Dome opleveren? Die kans lijkt klein. Misschien ook omdat zijn muziek zo Amerikaans aandoet. Maar misschien dat de combinatie van heartland-rock met een commercieel jaren 80-sausje zijn grote doorbraak kan betekenen.
Nash kiest op het album voor grootse gebaren. Na het begin met een mysterieuze synthesizer, komt de zang al snel inzetten. Onmiddellijk is duidelijk dat de Amerikaan een goede melodie niet schuwt. Zijn ietwat ruwe, maar toch voldoende gepolijste stem is hier absoluut een pré. Als we zouden moeten vergelijken: zeg Bruce Springsteen pakweg 1984. Ook qua sound gaat die vergelijking niet helemaal scheef, want de track bouwt verder op richting strakke arenarock.
Halverwege het nummer lijkt het echter alsof je The War On Drugs aan het luisteren bent. Is dit een regelrechte kopie? Nee, want al op Rain Plans uit 2013 wist hij een goede mix tussen countryrock en meer sfeervolle muziek op plaat vast te leggen. Liefhebbers van The War On Drugs zouden zich wat dat betreft prima bij de fanbase van Nash kunnen aansluiten. Een goed startpunt kan ook Midnight Hour zijn, waar de combinatie van piano, mondharmonica en gitaar duidelijke herinneringen oproepen aan Lost In The Dream van die eerdergenoemde band.
Nash lijkt iets meer van zijn eerdere psychedelische sound weg te bewegen richting een meer gelikt jaren 80-geluid. Ook de titeltrack Ozarker lijkt een scheutje Springsteen mee te krijgen met zijn ‘Sha la la la / Love me like you mean it’-refrein. Het klinkt op papier wellicht wat ongeïnspireerd, maar pakt op plaat toch stiekem wel heel lekker uit.
Een tikkeltje té zoet wordt het op Pieces. De slome ballade pakt niet helemaal goed uit doordat het songmateriaal net niet toereikend genoeg is. Bij vlagen wordt een dergelijk nummer dan al snel gezapig. Hetzelfde lot lijkt Lost In America beschoren. Zeker zodra hij ‘A screen door slams’ zingt, lijkt het lastig om te ontkennen dat Nash bewust bepaalde sentimenten wil aanwakkeren. Menig Springsteen-fanaat zal een wenkbrauw optrekken bij het horen van die tekst.
Over de gehele linie is er verder weinig aan te merken op de productie en de kwaliteit van de muzikanten. Vooral qua zang laat Nash een sterk staaltje werk horen. Roman Candle lijkt met iedere strofe verder op te bouwen richting een explosieve meezinger. De hooks in het refrein dragen hier ook aan bij.
Israel Nash steekt op Ozarker zijn invloeden niet onder stoelen of banken. Is het volledig origineel om met een dergelijke plaat op de proppen te komen? Nee, maar na een enkele draaibeurt is het al moeilijk om niet mee te deinen op zijn muziek. Na nog wat meer luisterervaring zal het moeilijk zijn om de melodieën niet mee te neuriën. Het hoeft maar een kleine stap te zijn naar een voltallige zaal dat alle regels stuk voor stuk mee kan zingen. Laat het grote publiek maar komen.
