‘Van het schrijven tot het uitbrengen: dit album heeft me heel wat geleerd over mezelf.’ De pandemie zette Nash aan om over zichzelf na te denken. Over de mooie dingen én de minder mooie dingen. Met Topaz wil de Amerikaanse singer-songwriter de luisteraar aanzetten om eenzelfde persoonlijke ontdekkingstocht te ondernemen.
Muzikaal gezien is Nash al langer op zoek naar zichzelf. Van de pure, Neil Young-achtige americana uit de tijden van het geweldige album Barn Doors And Concrete Floors (2011) groeide de muzikant door naar de psychedelisch getinte rockalbums van de laatste jaren. Op Topaz zet Nash de volgende stap in die ontwikkeling: het grootste deel van het werk heeft Nash in zijn eentje gedaan, in de studio die hij zelf heeft gebouwd op een paar honderd meter van zijn huis in Texas. Nash is hoorbaar in zijn element als regisseur van zichzelf. Een gospelkoor in Down In The Country, vette blazers in Indiana: de Amerikaan heeft zich bepaald niet ingehouden.
Dat dit album een knooppunt is in zijn jarenlange muzikale ontdekkingstocht, blijkt direct uit opener Dividing Lines. Alles komt stukje bij beetje samen: folkklanken, een psychedelische saus, her en der wat soul door de hoornpartijen. De scherpe scheurstem van Nash houdt als lijm alle invloeden bij elkaar. Zeker de laatste anderhalve minuut zijn om van te watertanden, met Nash die ondersteund door wat achtergrondzangeressen de woorden ‘Ma and Pa I’m gone’ uit zijn kleine teen haalt.
Het is eigenlijk wel fijn dat het rustige Closer een adempauze biedt na de spectaculaire opening. Als elke nummer op Topaz zo vol had gezeten als Dividing Lines, zou dat een overkill aan geluid zijn geweest. Het lijkt alsof Nash dat zelf ook dondersgoed in de gaten heeft, want hij blijft schakelen tussen volle bak vooruit en rustig uit laten rollen. Zo zwelt Down In The Country weer hard aan – die blazers! – waarna het lekker dromerige Southern Coasts de cooling down verzorgt.
Canyonheart is een nummer van klassieke Israel Nash-leest. Even geen toeters, even geen bellen, gewoon weer ouderwets steelgitaar en mondharmonica. Wat een vat aan experimentele ideeën Nash tegenwoordig ook mag zijn, je krijgt de country-hippie er nooit volledig uit. En dat is maar goed ook, want Canyonheart is zonder twijfel een van de fijnste tracks op Topaz. Ook Sutherland Springs grijpt die klassiekere stijl aan, maar ondanks het fraaie outro zijn er in het oeuvre van Nash veel betere varianten te vinden. Aan slotnummer Pressure is vooral het einde opmerkelijk, als de instrumenten als een soort naschok nog even beginnen te rammelen.
Israel Nash is een denker – niet voor niets heeft hij een mastergraad achter zijn naam staan – en nu hij op Topaz zelf de meeste touwtjes in handen heeft, ontstaat spontaan het meest doordachte én experimentele album van de singer-songwriter tot nu toe. Een bij vlagen spectaculair muziekbuffet waarop folk, rock, americana en soul als een heerlijke mix worden geserveerd. Zoekt en gij zult vinden: Nash heeft heel wat muzikale kilometers afgelegd om te komen waar hij nu is en beloont met Topaz zijn geduld.
