Op haar derde album A Good Woman verbreedt de blue-eyed soul-pianiste en zangeres Izo Fitzroy uit London haar geluid. Naast de soul, blues, jazz en gospel die haar eerste twee albums kenmerkten, is er een flinke scheut 80’s-pop bij gekomen. Wellicht is dit de invloed van de Nederlandse producer Oscar de Jong, bekend van Kraak & Smaak. De productie is in elk geval om door een ringetje te halen. Of deze meer poppy insteek de juiste richting is, valt te betwijfelen. Het album mist af en toe de diepgang en bezieling waar Fitzroys soulvolle stem toe in staat is. Aan de onderwerpen ligt het niet. In de songs verhaalt Fitzroy over haar worsteling en strijd met het leven als alleenstaande vrouw. Veel dieper kun je niet reiken.
De opener Hope Divine is een sterke track, die zorgvuldig wordt opgebouwd rond haar krachtige stem. De koortjes die Fitzroy ondersteunen vormen hierbij een fijn contrast. In Keep Your Light On Me klinkt de echo van het latere werk van Eurythmics: lekker uptempo en Fitzroys stem komt vol uit de speakers. De stuwende bas, het strakke drumwerk en de puntige blazers geven de track een heerlijke scheut energie. Bij Call Me Pilgrim en A Good Woman klinkt onderhuids een andere jaren tachtig invloed: The Style Council van Paul Weller. Soulvolle zang, ruimtelijke productie en het gebruik van een akoestische gitaar. Bij beide nummers valt gelijk op hoe strak de productie is, alle instrumenten komen volledig tot hun recht. Toch mist af en toe het rauwe randje van haar eerste platen. Fitzroy’s stem heeft meer bezieling dan nu uit de speakers klinkt.
Hoewel de meeste nummers niet echt uptempo zijn, lijkt Somewhere Beyond The Wreckage een eerste rustpunt op het album. Rustig getokkel op gitaar, voorzichtige basloopjes en mooie pianoaccenten brengen wat verstilling. Het nummer wordt gevolgd door Scram, waar het tempo weer flink wordt opgeschroefd. Daarna volgt het sterkste nummer van A Good Woman: God Gets A Little Busy Sometimes. Een prachtige titel voor een nummer over een onprettig onderwerp: de onveiligheid van vrouwen in de publieke ruimte en hoe je je daar als vrouw tegenover verhoudt. Een emotionele rollercoaster met felle uithalen en zachte passages, gedreven door het indringende pianospel van Fitzroy.
Het album kent een drietal interludes en na de derde, Sum Of Its Parts (Interlude), worden de laatste drie tracks ingezet: Small Mercies, Give Me The High en Love And Affection. De tweede van dit trio is heerlijk uplifting en de derde, een cover van Joan Armatrading, is een waardige afsluiter van het album
Na meerdere luisterbeurten geeft A Good Woman steeds meer lagen vrij. Het album luistert vanaf de eerste tonen weliswaar prima weg, maar de diepere lagen geven zich niet gelijk prijs. Thematisch is het album sterk en consistent, muzikaal aangenaam en goed verzorgd. De productie is erg fijn, soms ietwat op het gladde af. De tracks waar Fitzroy ouderwets de soul en gospel induikt met haar rauwe stemhoren tot de sterkste tracks van het album. Daar hadden er meer van op de plaat gemogen. Want het is een hele fijne plaat, maar volgende keer mag Fitzroy iets meer terug naar haar ongepolijste soul en gospelsound.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
