Jack Garratt kwam in 2016 als een komeet, maar viel minstens zo hard weer naar beneden. De successen, media-aandacht, uitverkochte zalen, awards én meningen van alles en iedereen gingen de onzekere Brit niet in de koude kleren zitten. Vol angst en twijfel trok hij zich jarenlang terug uit de publiciteit. Op zijn nieuwe album Love, Death & Dancing schrijft Garratt die donkere jaren van zich af.
Want donker was het zeker voor Garratt. Hij zag persoonlijke relaties op de klippen lopen, schrapte een compleet album omdat het volgens hemzelf bar- en barslecht was en kampte op het absolute dieptepunt van zijn depressie met zelfhaat en zelfs suïcidale gedachten. Gelukkig wist Garratt op te krabbelen en kon hij deze nare ervaringen zelfs gebruiken om Love, Death & Dancing te vormen.
Wie verwacht dat Love, Death & Dancing met die achtergrond zwartgallig en duister klinkt, zit mis. De plaat kent met regelmaat een behoorlijk optimistische sound. Tekstueel refereert Garratt vaak aan mentale problemen, medicijngebruik en doktersbezoeken, maar dat gaat gepaard met positieve en soms ronduit vrolijke klanken. In Get In My Way bezingt Garratt hoe verwachtingen van buitenaf hem tot maximale wanhoop drijven. Niet echt gezellig, maar door het energieke refrein en de heerlijke blazers krijg je de neiging om die pessimistische tekst vol enthousiasme mee te zingen.
Het is goed dat Garratt de achtergrond van Love, Death & Dancing niet te veel laat meewegen in de sound. Het publiek moet er uiteindelijk immers ook wat mee kunnen. Nu kan Garratt zijn persoonlijke ei kwijt, maar ligt het voor de luisteraar niet zo zwaar op de maag. Ook Better is zo’n voorbeeld. De Brit overweegt tekstueel drugs te gebruiken om zijn zorgen te vergeten (‘Oh, if I can take something to make me feel better than I’m feeling now/Then everything else will work itself out.’), maar verpakt dat in een dansbare en zeer toegankelijke stamper.
Garratt is een vat vol creativiteit en neemt ook volop de ruimte om zoveel mogelijk ideeën in een paar minuten muziek te stoppen. Doctor Please wordt ontzettend speels door de tempowisselingen, de plotselinge breaks en de vocale harmonieën aan het einde. Mend A Heart valt op door het hitgevoelige refrein en op Time is Garratt op de toppen van zijn kunnen. Laagje voor laagje en effect voor effect bouwt Time toe naar het spectaculaire outro.
Het is de persoonlijke reis die Love, Death & Dancing zo indrukwekkend maakt. Aan het begin van het album zit Garratt nog in de put. ‘I am alive here/But I’m not permanent’, sombert hij in Return Them To The ONE. Alsof het einde niet vroeg genoeg kan komen. Aan het eind van de plaat is er ruimte voor perspectief. ‘You are not permanent/But you are here’, klinkt het in het Bon Ivers 22, A Million-achtige slotnummer Only The Bravest. Natuurlijk is het leven eindig, maar dat betekent niet dat je daar al mee bezig hoeft te zijn. In de tussenliggende nummers kruipt Garratt stap voor stap richting dat licht aan het einde van de tunnel.
Jack Garratt geeft een bijzonder inzicht in zijn persoonlijke gedachten, twijfels en overwegingen. Het maakt van Love, Death & Dancing een indringend portret van een muzikant die simpelweg niet om kan gaan met zijn plotselinge sterrenstatus. De singer-songwriter worstelt, maar komt boven. In twaalf uitdagende songs met een kraakheldere productie keert Garratt terug in de spotlights. En met de kracht en het zelfvertrouwen die afstralen van Love, Death & Dancing lijkt hij daar nu wél klaar voor te zijn.
