Het citaat “Spring en het net zal verschijnen” wordt toegeschreven aan de Amerikaanse natuuronderzoeker John Burroughs, die een van de grondleggers was van de Amerikaanse beweging voor natuurbehoud. In dit citaat vond de Britse zanger en gitarist James Bay de inspiratie voor de titel van zijn derde studioalbum Leap.
James Bay lijkt geboren voor het geluk. Hij is sinds zijn 16e samen met jeugdliefde Lucy Smith, in oktober vorig jaar werd hun eerste kindje geboren, zijn debuutalbum Chaos And The Calm werd het meest verkochte album van 2015 en hij is gezegend met een weergaloos stemgeluid in zowel bereik als beleving. In 2018 was het tijd voor een imagoverandering en nam hij afscheid van zijn kenmerkende hoed en lange lokken. Daaronder bleek een opvallend aantrekkelijke man schuil te gaan die het midden hield tussen Nick Kamen en een jonge Johnny Depp. Groot was de verbazing (lees: teleurstelling) bij velen dan ook toen bleek dat hij voor Leap hoed en lokken weer uit de kast had gehaald.
Dat hierover is nagedacht blijkt als je Leap voor de eerste keer in zijn geheel beluistert. Het album grijpt ook terug op de sound van Chaos And The Calm. Dat is direct hoorbaar bij indie-folk opener en eerste single Give Me The Reason, gevolgd door het als Imagine Dragons-klinkende Nowhere Left To Go. Het nummer One Life is een typisch Bay-nummer, al heeft het ook veel weg van Ed Sheeran. De vertrouwde oh’s en whoa’s vliegen je rijkelijk om de oren, maar werken elke keer weer aanstekelijk. Het wordt allemaal wel heel klef als hij in One Life ook nog eens een huwelijksaanzoek doet. Het glazuur barst van je tanden bij zoveel naïeve zoetheid, maar Bay komt er wonderwel mee weg.
Een van de weinige uptempo nummers is We Used To Shine. Het valt op dat het juist de snellere nummers zijn die een heel klein tipje van de sluier oplichten over de keerzijde van zoveel geluk: ‘Honesty, really is the hardest thing/Cause all these twisted truths you bring, won’t let me in’. Je bent als luisteraar haast opgelucht dat de man ook wel eens tegenslag meemaakt.
De mierzoete liefdesverklaringen aan zijn vriendin zijn op Leap echter nooit ver weg. In Better blijkt zij het die dienst doet als het vangnet waaraan de albumtitel refereert: ‘Cause everything’s better as soon as you’re next to me/I know I’ll fall apart, but you’ll fix me with your heart’. Het wordt op deze manier, hoe oprecht zijn woorden ook zijn, allemaal wel erg nederig en enigszins ongemakkelijk om naar te luisteren.
Evenals op zijn vorige twee albums is ook op Leap duidelijk met welk talent we hier te maken hebben. Jammer genoeg heeft Bay eigenlijk niet zo veel te vertellen. Hij heeft naar eigen zeggen een sprong gemaakt. Maar een sprong maken in de wetenschap dat er vangnetten zullen zijn, maakt het er allemaal niet spannender op. Waar zou hij uitkomen zonder vangnet? Een leuke coachvraag, maar Bay heeft dergelijke vragen blijkbaar niet nodig om geluk te vinden. Daar komt dan wel een ander citaat om de hoek kijken. “Geluk is een saai verhaal”, zei Remco Campert ooit.
Leap is dankzij het onweerlegbare talent van James Bay makkelijk verteerbaar, maar veel voedingswaarde heeft het niet. Het mag emotioneel wat breder, dieper en doorleefder. Bij gebrek daaraan is Leap niet meer geworden dan een plaat met twaalf saaie verhalen, voornamelijk in het genre ‘knuffelrock voor de eeltloze ziel’.
