Bewapend met zijn iconische Prophet-synthesizer, een gezonde dosis prestatiedruk vanuit zijn label en een contactenlijst in zijn telefoon waar de meesten alleen maar van durven te dromen, is James Blake klaar voor zijn grote doorbraak met zijn plaat Assume Form.
Afkomstig uit de dubstep is de Britse James Blake een kijkje gaan nemen in de wereld van mainstream pop en hiphop. Door productiewerk en gastplekken op albums van topartiesten zoals Beyonce, Travis Scott, Kendrick Lamar en Frank Ocean staat James Blake meer in de spotlight dan ooit. Assume Form lijkt dan ook gemaakt voor de spotlight, dit is Blake’s meest gefocuste en concrete project ooit. Het vorige album was een soort geluidcollage, waar een depressieve James Blake wild aan het experimenteren was op de vele (17!) nummers. Assume Form daarentegen bevat daarentegen geen misplaatste nummers of experimenten.
Vanaf het begin is het duidelijk dat James Blake op dit album zijn stijl een popjasje heeft gegoten. De eerste helft bevat een aantal verassende gastartiesten. Dit forceert Blake om zijn veelzijdigheid bloot te leggen in de best mogelijke manier. Zelfs een duet met hiphopgigant Travis Scott gaat prima. Beide pitchen hun autotune meer naar elkaar toe en zingen een duet over de bekende trap-drums en de typische Blake geluiden, het beste van twee werelden! Dit laatste statement is eigenlijk van toepassing op elke samenwerking van dit album.
Voor het overgrote deel heeft James Blake geen andere artiesten nodig, want ook op zijn eigen nummers klinkt Blake erg gefocust. Dit bleek al uit de single don’t miss it, die uitkwam ter promotie van dit album. Destijds bestempelde Pitchfork het als ‘sad boy muziek’. In een interview met Dazed laat James Blake weten dat hij dit label beu is. Hij is nu dan ook gelukkiger dan ooit in zijn privéleven en met zijn muziek. Dit kan je als luisteraar goed horen in de thema’s van zijn teksten. De thema’s van Assume Form zijn grotendeels liefde en persoonlijke issues. Gelukkig heeft Blake de ‘sad boy muziek’ niet helemaal achter zich gelaten. Op momenten zoals don’t miss it komt dit namelijk alsnog naar voren. Het zou ook zonde zijn als hij deze stijl achter zich zou laten, want zijn beste werk is vanuit deze stijl gekomen.
Het moge duidelijk zijn: James Blake is een grote naam onder de muzikanten en is nu ook klaargestoomd voor het grote publiek. Assume Form bevat een toegankelijk versie van het experimentele James Blake-sound. Nog steeds zijn de muzikale uitingen van Blake op de voorgrond van moderne muziek, want ook dit album zit vol met ideeën en bijzondere geluiden die je nergens anders kan vinden. Met zijn futuristische muziek blijft hij een van de moeilijkste artiesten om in te delen in een genre: electronic, soul, experimenteel? De creativiteit lijkt nog lang niet op en voor fans van het eerste uur zijn er nog genoeg verassende details te ontdekken. Assume Form is een James Blake-album door en door, maar dan wel eentje die je ook aan je vrienden laat horen.
