Een nieuw album van superproducer James Blake is altijd reden om je oren te spitsen. Of het nou om dubstep, hiphop of ballads gaat, Blake weet met alle stijlen wel raad. Wellicht dat hij daarom ook vooral geliefd is bij menig artiest om de plaats achter de knoppen als producer in te nemen. Om hem alleen als producer af te schepen zou onterecht zijn, want dat zou anders niet zo’n vruchtbare solo discografie opleveren. Op de zesde langspeler Playing Robots Into Heaven kondigde Blake aan terug te keren naar zijn elektronische roots.
En dat hij daarover niet gelogen heeft, is onmiddellijk duidelijk bij de eerste klanken van Asking To Break. Opgeknipte samples van drums, synths en zanglijnen vliegen je om de oren, terwijl de track nergens in chaos vervalt. Hij weet niet voor niks hoe je een song moet opbouwen zonder uit de bocht te vliegen.
Wat meer rechttoe rechtaan lijkt het begin van de tweede track Loading. Qua sound leunt de eerste minuut richting het werk van de Deense singersongwriter Agnes Obel. Maar al snel komt de onrustige drumcomputer weer om de hoek kijken en neigt het geluid richting het latere werk van Radiohead. Beide vergelijkingen wijzen hier overigens niet op ordinair jatwerk van deze artiesten. Integendeel, ze dienen alleen als compliment voor de gelaagdheid van Blakes werk.
Een samenwerking tussen die laatstgenoemde band en Blake zou ook niet geheel misstaan in de toekomst. Neem bijvoorbeeld de experimentele synthklanken van He’s Been Wonderful die gemengd worden met oudere vocalsamples. Het gemak waarbij Blake deze samengooit is bijna jaloersmakend. Het is dan ook niet vreemd dat Blake eerder ook samenwerkte met grote namen uit de hiphop zoals Kendrick Lamar en Kanye West.
Opmerkelijk is ook dat Blake verantwoordelijk is voor bijna alle instrumenten en vocalen. Waar eerdere werken bol stonden van samenwerkingen met onder andere SZA, Rosalía en André 3000, kiest Blake ervoor om op de huidige plaat zichzelf in de spotlight te zetten. De artiest heeft voldoende in zijn mars om dat klaar te spelen. Het eerder genoemde Loading lijkt verschillende stemmen te bevatten van meerdere artiesten maar die blijken allemaal uit de strot van de artiest zelf te komen. Met het nodige knip-en-plak werk in combinatie met verschillende geluidseffecten ontstaat er nu en dan een vocaal orkest op basis van één stem.
De elektronische invloeden komen vooral sterk naar voren op tracks zoals Tell Me, Fall Back en het grotendeels instrumentale Big Hammer. Niks is hem te gek: deephouse of techno, het komt allemaal voorbij. Dat alles gemengd met de uitstekende productiekwaliteiten die van hem verwacht mag worden, zorgt voor een gelaagde en mooie plaat.
Een teleurstelling wellicht voor de luisteraar die verlangt naar de wat zoetere sounds die Blake regelmatig tevoorschijn tovert. Tegelijkertijd valt daar tegenin te brengen dat het alleen maar bewonderenswaardig is dat een artiest heer en meester is in zo veel genres. Dansvloeren kunnen net zo goed gevuld worden met de tracks op dit album als dat een eenzame toetsenist achter zijn keyboard geïnspireerd kan worden om zelf tracks op te gaan nemen.
Op de redactie van Nieuweplaat werd al geopperd: is het elektronische soulmuziek of nostalgische toekomstmuziek? Een eenduidig antwoord valt niet te geven, maar dat het album een geslaagd project is van de artiest staat buiten kijf. Of je nou bekend bent met zijn werk of niet, James Blake weet op Playing Robots Into Heaven iedereen te verrassen.
Op 26 september staat James Blake in 013, Tilburg.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
