Het is alweer vijf jaar geleden dat Dirty Computer, de laatste lp van Janelle Monáe het levenslicht zag. Niet dat zij daarna op haar lauweren is gaan rusten, want ze heeft zich de afgelopen als actrice behoorlijk uitgeleefd. Het meest recent nog in haar rol als Cassandra ‘Brandi’ Brand in de James Bond pastische Glass Onion: A Knives Out Mystery. Naast al deze activiteiten heeft Monáe gelukkig nog tijd gevonden om haar vierde album The Age Of Pleasure op te nemen en uit te brengen. En haar timing is voortreffelijk, wat een zomerse plaat.
De plaat opent met Float, waar Monáe gelijk de gastmuzikanten opvoert. Na een rustig, kabbelend begin gaat ze met behulp van Seun Kuti & Egypt 80 feestelijk los. Het is een midtempo track met een stevige downbeat, vloeiende rap en puntige blazers die het toefje slagroom op de taart zijn. In hetzelfde tempo met iets meer dynamiek beukt Champaign Shit uit de speakers. Black Sugar Beach is eigenlijk een voorzetting van Champaign Shit, en is de eerste track van vier die slechts rond de minuut of minder duren. Er zijn überhaupt maar twee nummers die boven de drie minuten komen. Het lijkt wel of Monáe zich conformeert aan het radioformat van de jaren zestig, toen nummers niet meer dan drie minuten mochten duren.
Op Phenomenal wordt Monáe bijgestaan door rapper Doechii en wederom spat het plezier uit de groeven. Ook tekstueel maakt ze duidelijk dat ze prima in haar vel zit: ‘I’m looking at a thousand versions of myself/And we’re all fine as fuck.’ Het volgende nummer Haute heeft eenzelfde functie als Black Sugar Beach. Waarna ruimte wordt gemaakt voor Oooh La La met een mooie cameo van Grace Jones. Geen gekke keuze, want er is een duidelijk verband tussen de eigenzinnigheid van beide dames.
De tweede single van het album, Lipstick Lover, heeft een lichte reggae-feel en blijkt een heerlijk hedonistisch nummer waar de geneugten van het kussen en meer wordt bezongen. In The Rush en The French 75 wordt samengewerkt met respectievelijk Nia Long & Amaare en Sister Nancy. De nummers zijn gedoopt in een badje van dancehall. In Water Slide is miss Monáe weer zelf aan het woord, hoewel zij in geen enkele track ook maar enigszins naar de achtergrond verdwijnt. En gelukkig maar, want haar stem is een genot. De laatste track met gastmuzikanten is Know Better, waar wederom het fijne saxofoongeluid en de afrobeat van Seun Kuti & Egypt 80 klinkt, aangevuld met de crooner Ckay. De afsluitende tracks laten het tempo wat vertragen, zeker in de loversrock van I Only Have 42. En in de afsluiter A Dry Red zorgt de Spaanse gitaar voor een fraai slot. Je hoort de zomerse zon bijna in zee wegzinken.
The Age Of Pleasure is op zich aan de korte kant, ruim 32 minuten, maar dat deert eigenlijk niet. Het is een plaat die je moeiteloos op repeat kan zetten en dan je telkens weer nieuwe aspecten laat ontdekken. De teksten zijn wat minder politiek, maar dat zal de pret niet drukken. Het is een album dat zich bij uitstek leent voor de dansvloer, bij voorkeur als deze zich bij een strand of zwembad bevindt. Het album was het wachten waard. De lol spat er vanaf en de productie is strak, waarbij de vooral de bassen warm en dik worden aangezet. Het album herbergt een amalgaam aan stijlen met de nadruk op tropische broeierigheid. De perfecte soundtrack voor iedere hittegolf, of voor een ieder die naar een hittegolf snakt.
