Het werd een reünie zonder productiviteit. Buiten een single liet Pulp de terugkeer afgelopen decennium vooral bestaan uit het vieren van zijn hits. Een echte comeback zat er helaas niet in. Frontman Jarvis Cocker focuste zich verder op zijn solocarrière en verzamelde uiteindelijk de groep JARV IS… om zich heen. Het eerste resultaat is Beyond The Pale.
Als een Leonard Cohen-imitator begint JARV IS… aan het album. Op Save The Whale haalt de Cocker het diepste van zijn stem naar boven. Een interessante, zij het niet helemaal geslaagde uitvoering. Het voelt toch enigszins gemaakt, zoals de zanger de lage noten naar boven tovert. Op MUST I EVOLVE? heeft hij een passendere lijn te pakken. De vibe heeft wat weg van Common People, de grootste knaller die Pulp in ruim twintig jaar produceerde. Hoewel niet zó briljant, blijft ook MUST I EVOLVE? op heerlijke wijze doorbouwen – evolueren – op de vroeg in het nummer gezette toon.
Die variatie zet zich voort gedurende de plaat. Zo hebben de zeven nummers op Beyond The Pale wel stuk voor stuk een eigen karakter. Gezien hun lengte – geen enkele track komt onder vierenhalve minuut – zijn het mini-verhalen die op zichzelf staan. Dat er gezocht wordt naar een stijl is ergens niet zo gek voor een band die, ondanks een karrevracht aan ervaring, zijn eerste productie aflevert. Cocker heeft binnen JARV IS… maarliefst zes collega’s: Serafina Steer, Emma Smith, Andrew McKinney, Jason Buckle en Adam Betts. Vooral toetsenist en achtergrondzangeres Steer heeft haar stempel op het album weten te drukken.
Ondanks dat er zeven muzikanten zijn opgetrommeld, hoeft dat echt niet te betekenen dat ze alle zeven nodig zijn voor toffe songs. Dat blijkt wel op het gitaarloze Swanky Modes. De piano, de viool en het rustige drumpatroon zijn genoeg voor een fraaie track. In het begin dreigt Cocker er iets te nadrukkelijk een Nick Cave-imitatie van te maken, maar daar stapt hij gelukkig snel vanaf. Op House Music All Night Long wordt er meer met house-invloeden gespeeld, wat eveneens een geslaagde track oplevert.
Children of the Echo is de vreemdste song van allemaal. Duidelijk is er een soort soundboard naar boven getoverd voor rare effecten. De zanginteractie tussen Cocker en Steer zorgt echter voor de raarste fases in het nummer. Steer echoot wat Cocker zingt, maar dat gebeurt op zo’n glazige, haast afwezige manier dat er – waarschijnlijk bewust – een bepaald ongemak gecreëerd wordt.
Het bevestigt het experimentele karakter van Beyond The Pale. Toch is MUST I EVOLVE?, de track die het best aansluit bij de britpop van Pulp, het meest aansprekend. Dan moet je na dit experiment concluderen dat Cocker altijd al op de goede route zat.
