Wat hebben Prince, Paul McCartney en Curtis Mayfield met elkaar gemeen? Ze brachten alle drie een album uit op hun verjaardag. Sinds 23 juni 2023 mag de sympathieke singer-songwriter Jason Mraz zich in dit illustere rijtje muzikanten voegen, want hij presenteert zijn Mystical Magical Rhythmical Radical Ride op de dag dat hij jarig is. Reden voor een feestje? Dat valt nog te bezien…
Al jaren teert Mraz op zijn status als koning van de hangmat-pop met hits als I’m Yours, Have It All, Lucky en You And I Both. Ontspannen, luchtig geklopte, suikerzoete popliedjes die ook anno 2023 nog veelvuldig op de radio te beluisteren zijn als de thermometer de 25 graden Celsius aantikt of overstijgt. Ook op Radical Ride (ingekort, red.) is de insteek een tiental vederlichte popsongs ten gehore te brengen, maar heeft Mraz er voor gekozen het tempo ietwat op te schroeven ten opzichte van zijn vorige album Look For The Good uit 2020: een reggae-album ten tijde van de beklemmende beginperiode van de corona-pandemie kwam hem nogal op kritiek te staan.
In de eerste zinnen op Radical Ride in het lied Getting Started komt Mraz hier nog even op terug: ‘Don’t know where were going/But because where we’ve been I get the feeling this isn’t the end.’ Hij wijst, in de stijl van Mudford & Sons, op de kans die een ieder heeft op een nieuwe start nu de corona-maatregelen wereldwijd zo goed als allemaal zijn opgeheven. Maar Mraz houdt het op zijn verjaardagsfeest graag vrolijk, dus is het tijd om de voeten op de dansvloer te krijgen. Dat lukt alleraardigst met het in jaren-zeventig-soul gegoten I Feel Like Dancing. Een batterij van maar liefst elf schrijvers moest eraan te pas komen om zinnen als ‘I like to shake a leg/I like to nod my head/I like to walk into a party with a pirouette’ op papier te krijgen. Dat lijkt tamelijk veel, maar een kniesoor die daarop let als de funky basgitaar uitbundig uit de subwoofer dreunt. Het tweede couplet van I Feel Like Dancing flirt openlijk met Rapper’s Delight van The Sugarhill Gang en dat zal voor velen te verleidelijk zijn om níet te dansen.
Pancakes & Butter is een liefdeslied doordrenkt met erotische toespelingen. ‘I’ll be your G, G, G’, zingt Mraz in dit lied, waarmee hij doelt op de Tinder-uitdrukking Good, Giving and Game. De betekenis ervan, met uw slaapkamer in gedachten, laat zich raden… Het zijn dit soort liedjes die je zonder twijfel direct kan toevoegen aan de lijst van eerdergenoemde hits van Mraz. Verleidelijk, relaxed, speels en zomers. Helaas staan er op Radical Ride maar enkele liedjes van dit niveau.
Vreemde eend in de bijt is het lied Irony Of Loneliness. Dat komt vooral door de opvallend filosofische en inzicht-aanreikende tekst. Eenzaamheid als de verbindende factor tussen twee mensen die net uit elkaar zijn, omdat ze het tegelijkertijd voelen. Hier hoor je de welkome invloed van de Indiaas-Canadese dichter en schrijver Rupi Kaur, die meeschreef aan deze liedtekst. De crescendo strijkers en oprecht sentimenteel klinkende Mraz maken Irony Of Loneliness tot het hoogtepunt van dit album. Het daarop volgende lied Little Time mag zich in walsende driekwartsmaat ook rekenen tot de betere songs van Radical Ride. Mraz reflecteert openhartig over de jaren die achter hem liggen en filosofeert zelfverzekerd en vertwijfeld tegelijk over de toekomst: ‘And if there’s a day I turn 65, will I be cashing it in?/Will I retire and be who I’m supposed to be?’
Na deze twee positieve, maar trage songs lijkt Mraz zich te beseffen dat het allemaal niet te serieus moet worden, want het is tenslotte zijn verjaardagsfeest. Dus volgen nog twee uptempo popliedjes – You Might Like It en Lovesick Romeo – en worden de laatste gasten de deur uitgewerkt met If You Think You’ve Seen It All. In een recent interview gaf Jason Mraz aan dat een bezoek aan een van zijn concerten of het luisteren van deze nieuwe plaat de sfeer moet oproepen van een feest. Deels slaagt Radical Ride daar goed in. Het jammere is dat de songs waarin Mraz zich het meest thuis lijkt te voelen op dit album, nu niet bepaald feeststemming-verhogend uitpakken. Het gevoel waar je als luisteraar mee huiswaarts keert, is dat je op een feest bent geweest waar de muziek te zacht stond om te dansen, maar te hard was om onderhoudende gesprekken bij te hebben.
Na het beluisteren van Radical Ride verlang je een beetje terug naar de tijd waarin Mraz onbevangen frivool de wereld gadesloeg. Een beetje zoals zijn achtertuinconcert in Ootmarsum in 2007 (zoek maar eens op YouTube). Op Mystical Magical Rhythmical Radical Ride wil hij nog steeds frivool klinken, maar het lijkt hem niet meer vanzelfsprekend te passen. Het sterkste lied Irony Of Loneliness heeft in die zin en mét die zin ‘…and be who I’m supposed to be?’ wellicht meer te betekenen. Voor een volgend album zou ons adagium in de vorm van een vraag dan ook zijn: wil de echte Jason Mraz opstaan?
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
