Jen Cloher – Jen Cloher

Waardering

8

Jen Cloher? Wie? Als de vriendin van Courtney Barnett (Oh! Aha!) weet Jen Cloher als de beste hoe het is om in iemands schaduw te staan. Toch maakt deze 44-jarige Australische rockmuziekante al een dikke twaalf jaar muziek voor de wereld en presenteert ze met dit zelfgetitelde album alweer haar vierde plaat. Hoogste tijd dus om eens in de schijnwerpers te staan!

Op het eerste gezicht klinkt de titel van het album misschien wat saai, maar niets is minder waar als duidelijk wordt dat dit album écht gaat over Cloher zelf. Ze opent met haar armen volledig gespreid: alles voelt vanaf de eerste minuut eerlijk en oprecht. De teksten zijn recht voor je raap en dat geeft de onderwerpen extra kracht. Centraal staat afstand tot anderen en tot de maatschappij als geheel. Daarmee toont Cloher aan te beschikken over veel zelfkennis. Zo wordt haar relatie met Courtney Barnett (altijd maar op tour) meermaals aangehaald, maar ook haar positie als lesbische vrouw is een veelbesproken onderwerp. Kenmerkend is de tekst uit het nummer Analysis Paralysis, waar Cloher met een lijzige stem (als ware ze een vrouwelijke Lou Reed) proclameert: ‘I pay my fines, taxes on time / But the feral right get to decide / If I can have a wife’. Een hoogtepunt is ook het nummer Regional Echo, waar Cloher vol melancholie zingt over de verloren Australische droom.

De frustratie die je bij de teksten zou verwachten is echter niet direct terug te horen in het stemgebruik van Cloher, dat altijd zachtaardig en rustig blijft klinken. Agressie uit zich vooral via de muzikale begeleiding. Het is makkelijke rock wat er te horen is, maar het gebruik van de instrumenten is zo effectief dat dit absoluut geen probleem is. De gitaren (gespeeld door zowel Cloher zelf als Courtney Barnett) lijken soms over te lopen van emoties en dan rockt het album als een malle. Cloher schuwt het lawaai niet, maar doordat de gevoelens zo oprecht gepresenteerd zijn klinkt het allemaal zeer overtuigend. Zo blijft niets en niemand heel in het PJ Harvey-achtige Strong Woman, maar voelt dat aan als gerechtigheid. Ook Kinda Biblical mag er wezen met een sterke, duistere groove, die als een onderhuidse woede langzaam tot een overlopen komt. Cloher maakt het af met de tekst: ‘I’m not here to debate / I just want to get my own way’.

Tegen het einde van het album wordt wat gas teruggenomen, alsof Cloher zich langzaam berust in haar situatie. Loose Magic is daartoe een eerste poging, maar blijft ondanks gitaarwerk van Kurt Vile wat vlakjes. Dat is jammer, maar mag de pret niet drukken, want er volgen nog twee hele sterke nummers, waarbij Cloher bij afsluiter Dark Art nog eenmaal de liefde verklaard aan Courtney Barnett, dit keer met slechts een simpele akoestische begeleiding. Het is een waardige conclusie, die de oprechtheid van het gehele album lijkt te symboliseren. Een traantje wegpinken mag!

En zo komt Jen Cloher in 2017 met een klein pareltje op de proppen. De lome en zachtaardige stem maakt dit een bijzondere beleving om naar te luisteren, ondanks dat het niet per se vernieuwend is. Het is wel sterk en eerlijk, en uiteindelijk kun je niet anders dan zwichten voor de emoties en de plaat nog maar eens aanzetten.