Het is alweer vijf jaar geleden dat Jessica Pratt vriend en vijand verraste met Quiet Signs. Met praktisch alleen akoestische gitaar als begeleiding wist ze met haar bijzondere stem een rijk en sprookjesachtig album neer te zetten, dat op veel bijval kon rekenen.
Pratt is geboren in 1987 in San Francisco en kreeg van haar moeder vooral jarenzestigmuziek te horen, en zo ontwikkelde ze een voorliefde voor artiesten als Jefferson Airplane, Nico en Marianne Faithfull. Gitaar leerde ze spelen op een afgedankt exemplaar van haar broer. Dat alles kwam tezamen in 2012 op haar gelijknamige debuutplaat Jessica Pratt, met een zwartwit hoes die rechtstreeks afgeleid lijkt van de artwork van Nico’s Camera Obscura en The Marble Index albums
Nu ziet Here in the Pitch, album nummer vier, het daglicht. Het eerste wat opvalt als de plaat aanvangt met Life Is: drums! Die waren totaal afwezig op Quiet Signs. Rustig gedoseerde drums weliswaar, maar toch. Die aparte, etherische stem van Pratt klinkt oneerbiedig gezegd een beetje kinderlijk, alsof ze eerst een klein hapje lachgas heeft genomen, maar is tegelijk zeer rustgevend en eenvoudigweg haar grote kracht.
Get Your Head Out en het erop volgende By Hook or by Crook gebruiken vrijwel dezelfde monotone gitaarbegeleiding en zijn zo hypnotiserend dat je na bijna zeven minuten mediteren met moeite weer bij zinnen komt. De muziek blijft gedurende het album praktisch net zo minimalistisch als voorganger Quiet Signs, maar wel op een andere, gevarieerdere wijze, met viool en met jarenzestiginstrument de mellotron, en dat is ook precies de sfeer van de plaat; jarenzestigfolk met licht echoënde vocalen, al dan niet gedubd. Aan de ene kant lijkt het een plaat die niet al te veel tijd en moeite heeft gekost, zo soepel als het loopt, terwijl het aan de andere kant niet zou verbazen als er in de studio tot in de perfectie aan gesleuteld is. Zei Cruijff zoiets niet ooit al? Het moeilijkste dat er is, is om het er makkelijk uit te laten zien.
Wat ook voor Pratt spreekt, is dat ze duidelijk voor ‘quality over quantity’ kiest met slechts 27 minuten aan speeltijd. Het album sluit af met de track The Last Year, waarin ze hoopvol lijkt voor de toekomst, waarin we meer nog meer moois van haar mogen verwachten getuige de woorden ‘I think it’s gonna be fine/I think we’re gonna be together/And the storyline goes forever.’
Here in the Pitch mag dan wel iets minder verrassend zijn dan Quiet Signs, het geluid is wel iets rijker geproduceerd, en het zou mooi zijn als ‘het grote publiek’ ook kennismaakt met deze bijzondere Californische artiest.
