Absoluut vreemd als je een leven lang met je hoofd in de muziek zit en maar heel zelden hebt geluisterd naar de muziek van Jethro Tull. Misschien komt dat wel doordat de band een haat/liefde verhouding heeft met het publiek en je eigenlijk nooit met de muziek in aanraking komt omdat het vrijwel alleen voorkomt in de collectie van die-hard fans. Het werd dan ook hoog tijd om, naast hun nieuwste album RökFlöte, wat dieper in te gaan op wat voor muziek Jethro Tull nu precies maakt. Voordeel daarbij is dat je er met een open geest induikt.
Twee dagen lang heeft de playlist alleen op Jethro Tull gestaan. Zeker geen onprettige beleving. De hits Locomotive Breath en Bourreé geven enig punt van herkenning, maar verder klinkt alles splinternieuw. De muziek heeft een totaal eigen karakter en is niet in een vakje van een bepaald genre te plaatsen. Creatieve veelzijdige muziek met invloeden van folk, rock, jazz, klassiek en meer, voornamelijk op verschillende akoestische instrumenten gespeeld. Maar ook het elektrische rockgeluid wordt niet geschuwd. Mooie poëtische teksten vertellen allerlei verhalen; soms een beetje ongrijpbaar, te fantasierijk geschreven. Tijd om het nieuwe album RökFlöte te beluisteren.
Omdat het album voornamelijk instrumentale fluitmuziek bevat, was de aanvankelijke titel Rock Flute. Dat werd door Ian Anderson aangepast naar het meer Noors klinkende RökFlöte vanuit de gedachte dat het thema-album vooral handelt over diverse belangrijke personen en goden uit de overlevering van het Noorse heidendom. De eerste drie tracks van RökFlöte zijn door middel van tekst en muziek aan elkander verbonden. Zo opent Voluspo met een IJslandse tekst over de eerste herinneringen aan personen en goden van weleer. Het vertelt ook waar de wereld volgens deze overlevering ontstond. In Ginnungagap wordt vervolgens de wereld geschapen en ontwaken de mensen. In de derde track Allfather wordt de miscommunicatie weergegeven tussen mensheid en de hogere macht, de Allfather, en wordt duidelijk dat er naast een hemel ook een hel is. De kloof tussen mens en god wordt groter.
In de volgende tracks komen de goden en godinnen aan bod. Zo handelt The Feathered Consort over Freya, de godin van de liefde. In Hammer on Hammer wordt een beeld gegeven van een gevecht bij Ragnarok tussen de machtige Thor en zijn grote rivalen Völva en Vlad.
Om er bij te blijven moet je toch wel een beetje kennis hebben over de diverse personages die in de songs op RökFlöte worden belicht. Het kost dan ook moeite het verhaal van de resterende songs op het album te volgen. Wolf Unchained vertelt iets over een uit het moeras losgebroken wolf die dood en verderf zaait in de negen werelden onder de zon. The Perfect One is helemaal niet te plaatsen en gaat over vrienden die een verkeerde persoon vereren. Trickster (And The Mistletoe) verhaalt over een two-face clowneske nar met een lieflijk en een verraderlijk gezicht, die met valse vriendschappen een spoor van verraad achterlaat. Cornucopia is een danklied van de boeren aan de goden voor een goede oogst. The Navigators zijn de goden die de Vikingen vergezellen op hun reizen en zorgen dat ze weer veilig thuis komen. Guardian’s Watch vertelt van The Guardian die aan de zijde van de vechtende mannen over hen waakt. Tot slot gaat Ithavoll over de plek waar de goden elkaar ontmoeten.
Conclusie: Jethro Tull is een verdomd goede band en het is beslist de moeite waard het beste werk eens te beluisteren. Jammer genoeg valt RökFlöte een beetje tegen. Hoewel de muziek goed is geschreven en kundig gespeeld, is de opbouw in elke song vrijwel identiek aan elke andere song op RökFlöte. Ook wat betreft het thema is het album mooi doordacht, maar zonder de kennis van de beroemde Noorse goden en personages is er geen touw aan vast te knopen. Hoezeer dat ook tot je verbeelding spreekt. Verder is het album een ode aan het fluitinstrument dat kundig door Ian Anderson wordt gehanteerd, maar daarmee is dan ook alles gezegd.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
