Bij het horen van Watskeburt?! moet er toch al wel een belletje gaan rinkelen. Voeg daar nog hits als Sterrenstof en Get Spanish aan toe, en je weet zeker dat je met de Jeugd van Tegenwoordig te maken hebt. Het is alweer twee jaar geleden dat Ja natúúrlijk! uitkwam, een album waarvan maar een aantal nummers aansloegen. Met het nieuwste album Manon lijkt de Jeugd toch op subtiele wijze een andere koers te gaan varen.
Hoewel er verschillende verhalen de ronde doen over het ontstaan van de Jeugd (onder andere dat ze elkaar bij de audities van Idols ontmoet zouden hebben), is het eigenlijk producer Bas Bron die de mannen bij elkaar heeft gebracht. Hij en Pepijn Lanen (Faberyayo) maakten al eerder muziek, Freddy Tratlehner (Vjèze Fur) voegde zich bij hen voor het nummer Watskeburt?! en Oliver Locadia (Willie Wartaal) deed mee met Voorjekijkendoorlopen. De groep was ontstaan.
Zo’n tien jaar na de eerste hit, wordt de single Manon uitgebracht. Een lied dat voornamelijk uit een lekkere beat, heel veel m-a-n-o-n en betekenisloze rijmwoorden op de naam bestaat. Toch pakt het. Misschien heeft dat ook te maken met de geniale kattenclip die erbij geleverd is. Drie minuten naar katten kijken die lui op dreunende geluidsboxen liggen heeft toch een leuk effect.
Bij Zakmuitdeheup zijn het de elektronische effecten in het refrein die voor het leuke, pakkende gevoel zorgen. Van de tekst moet het nummer het niet hebben: veel verder dan ‘dat je hem uit je heup moet zakken’ komt het niet.
In Futurophobia gaat het de goede kant op. Met de subtiele elektronische toevoegingen en diepere tekst heeft het nummer potentie. Toch neemt dat niet weg dat het lied buitengewoon soft is, in ieder geval voor de Jeugd. De vriendin van Faberyayo wordt bezongen en ook in de rest van de nummers staat de vrouw in het algemeen in het middelpunt: Manon is een ode aan de vrouw. Een groot verschil met bijvoorbeeld de Sletten en Sletinnen uit Deze donkere jongen komt zo hard of de sletten die in Applaus met ‘allerlei soorten kutten naar de dansvloer moeten om te klappen met hun kutjes’.
De Jeugd kenmerkte zichzelf door de vaak onzinnige teksten – waar meestal alleen de fans en zijzelf diepere verhalen in konden ontdekken – en de toffe beats. Op Manon is nergens een dubbelzinnigheid te vinden. Geen enkel sletje, hoertje, pilletje of potje neuken wordt genoemd. Hoewel de Jeugd in het verleden ook wel ‘lievere’ nummers had, werd er nooit een heel album meegevuld.
Kortom: het lijkt erop dat de Jeugd met het tienjarig jubileum softer is geworden. Op Manon ontbreken de aanstootgevende teksten waar de groep soms om bekend stond. Of dit een goede of slechte ontwikkeling is, is aan de luisteraar om te beslissen.
Natuurlijk betekent het gemis van grove teksten niet dat Manon geen leuk album is. Hoewel het hier en daar wat zachter is dan we van de mannen gewend zijn, ligt de muziek nog steeds prima in het gehoor.
