Ruim drie jaar na Fast Forward heeft Joe Jackson met Fool zijn twintigste studioalbum afgeleverd. Jackson zit nu 40 jaar in het vak en geldt als een van de meer veelzijdige artiesten in de popmuziek. Zijn oeuvre doorkruist alle stijlen, van punk, new wave en reggae tot jazz, pop en klassiek. Een groot deel van zijn carrière werkt hij samen met de voortreffelijke bassist Graham Maby, die ook op Fool weer acte de présence geeft. De plaat is opgenomen na de Fast Forward tournee met een daardoor goed op elkaar ingespeelde band, in plaats van Jackson’s gebruikelijke werkwijze: eerst een plaat opnemen en dan pas touren. Het gitaarwerk wordt verzorgd door Teddy Kumpel en de drums worden beroerd door Doug Yowell. Hoewel niet van tevoren bedacht, ontwikkelde zich tijdens het schrijfproces een centraal thema voor het album, vertelt Jackson op zijn website: ‘Comedy and Tragedy, and the way they’re intertwined in all our lives. The songs are about fear and anger and alienation and loss, but also about the things that still make life worth living: friendship, laughter, and music, or art, itself.’
Het openingsnummer Big Black Cloud heeft een wat duistere rockkant, dwingende zang en wordt ondersteund door repetitief pianowerk. Bombastisch, maar tegelijk ook weer klein, een mooi spel met contrasten. Het tweede nummer Fabulously Absolute is de jonge Joe Jackson ten volle uit. Staccato beats, stevig gitaarwerk en de tekst, een felle woordenstroom, wordt de microfoon ingeslingerd. Dit alles aangevuld met een lekker synthesizerrifje. Dave doet qua helder pianospel en drumwerk gelijk denken aan Jackson’s fameuze Night And Day uit 1982. Deze lijn wordt doorgetrokken in Strange Land, een meer verstild nummer met als thema de vraag waar je thuishoort: ‘Is this a strange land/Or am I the stranger’.
Fool behandelt het carnavaleske thema van de nar versus de wijze. Een dansbaar nummer met vele spannende ritmewisselingen waar samenzang en halve rap afgewisseld wordt met instrumentale intermezzo’s met latininvloeden. In 32 Kisses laat men wederom horen hoe strak de band op elkaar ingespeeld is. Ook hier is de productie een genot, alle instrumenten komen helemaal tot hun recht zonder dat het samenspel daar een moment onder lijdt. De plaat wordt afgesloten met Alchemy, een nummer dat qua sfeer hangt tussen theater en nachtclub. Een waardig slotakkoord, waarna de cdspeler onmiddellijk weer op repeat gaat.
Na alle omzwervingen door de popmuziek is Jackson weer deels terug zijn beginjaren. Fool klinkt verfrissend eigentijds en herbergt tevens het activistisch enthousiasme van Jackson’s eerste platen Look Sharp en I Am The Man, gecombineerd met de heldere en sprankelende authenticiteit van zijn meesterwerk Night And Day. Het album kent acht voltreffers wat mooi past bij de hedendaagse hang naar vinyl, Jackson ziet zijn album zelf in elk geval als eentje met een A en B kant: ‘How significant the resurgence of vinyl is, I’m not sure, but I did think of this as an album, with two complementary sides of about 20 minutes each.’ Prachtig pianowerk, Jackson’s karakteristieke stemgeluid en het onberispelijke baswerk van oud-gediende Maby komen samen in een fraaie, ruimtelijke productie van Pat Dillett (bekend van zijn werk met ondermeer David Byrne, Nile Rodgers en Sufjan Stevens) en Joe Jackson zelf. Fool is een tijdloze plaat die bij iedere draaibeurt fraaier wordt. Een waardige kroon op veertig jaar muzikale zoektochten. Popmuziek op zijn best.
Joe Jackson toert met Fool vanaf maart door Europa, helaas zijn alle concerten in Nederland al dik uitverkocht dus je zult moeten afreizen naar Duitsland, Zwitserland, Italië of Frankrijk hem nog live te kunnen zien. Wel een absolute aanrader! UPDATE: Joe Jackson speelt op 6 juli ook op het Cactus Festival te België, daar zijn nog kaarten voor.
