John Frusicante, voor bijna iedereen bekend als DE gitarist van The Red Hot chili Peppers. De wereld leerde hem kennen als een verlegen, maar getalenteerd mannetje die al zijn tijd doorbracht, luisterend naar David Bowie en Jimi Hendrix platen. Hij gaf de Peppers een nieuwe sound, en ongekend succes. Geteisterd door het succes en de commercie verliet hij in 1993 de band. Hij liet de band (terwijl op Tour) in Japan zitten, met de taak om binnen enkele uren een vervanger te vinden. Niet gunstig voor de band. Zij gingen weliswaar verder met de voormalige gitarist van Jane’s Addiction, Dave Navarro. Frusciante’s besluit was ook niet heel gunstig voor zijn eigen gezondheid: hij was naar eigen zeggen in een ernstige heroïne verslaving weggezakt. Het besluit om te vertrekken was echter wel een eerste stap in de richting van een solocarrière.
Frusciante’s allereerste CD als soloartiest Niandra Lades And Usually Just A T-Shirt, gemaakt vlak na zijn vertrek bij de Peppers is heel rauw en pril. De meeste nummers bestaan uit simpele, soms onduidelijke teksten, begeleidt door enkel een akoestische gitaar gespeeld door Frusciante alleen. De zang is vrijwel altijd vals en zonder al teveel intonatie, maar brengt ons wel een prachtig geluid waar we hem nog steeds aan herkennen. Hoewel hij zich in 1999 weer aansloot bij de Red Hot Chili Peppers om de prachtplaat Californication te maken, bleef hij zijn eigen solowerk maken. Zijn werk leek behoorlijk op het werk dat hij maakte bij RHCP, om het maar even de ‘Scar Tissue’-sound’ te noemen. Zijn werk werd sterk beïnvloed door gitaarhelden: het klonk naar het gitaarspel van Hendrix, Jimmy Page (Led Zeppelin), Mick Ronson (The Spiders from Mars) en soms zelfs Keith Richards. Desalniettemin is hij erin geslaagd een eigen, kenmerkend geluid te ontwikkelen. Zijn werk werd veelzijdiger en genuanceerder. In 2009 verliet hij de Peppers opnieuw, wederom vanwege het commerciële succes en zodat hij zich volledig zou kunnen storten op z’n eigen werk.
Zo gezegd zo gedaan: om de paar jaar komt hij aanzetten met een nieuw soloalbum. Vorige week is zijn nieuwste album Enclosure uit gekomen. Maar wat nogal verrassend is, is dat het af wijkt van zijn eerdere werk en veelzijdiger is qua het gebruik van verschillende stijlen. Invloeden van Dance en Techno zou je nooit zoeken achter Frusciante, het feit dat hij dit toch doet bewijst dat hij helemaal bewust is van de muzikale ontwikkelingen. Van meet af aan wekt de plaat nieuwsgierigheid op, het spoort aan verder te luisteren. Het heeft een ‘Hint of Mayhem’. Het is broeierig en spannend. De openingssong: ‘Shinig Desert’, doet denken aan ‘Hunger City’, de openingstrack van Bowie’s Diamond Dogs. Het gevaarte, de suggestie van onheil. Terwijl het nummer ‘zone’ weer heel duidelijk doet denken aan het Grunge geluid van begin jaren ’90, zoals Pearl Jam. ‘Fanfare’ heeft veel invloeden die we terughoren bij bands zoals Radiohead of Faithless. Het is veelzijdig en vernieuwend. Objectiever kan ik het niet zeggen. Het album heet Enclosure en het omheint ook iets. Een nieuwe fase in de carrière van één van de beste gitaristen aller tijden.
