Er zijn weinig artiesten die zo veelzijdig zijn als John Frusciante en daar ook nog eens goed mee wegkomen. Op zijn nieuwe EP Foregrow heeft de duizendpoot zich volledig in de elektronische muziekwereld gestort en neemt hij afscheid van zijn gitaar.
Frusciante’s solowerk is eigenlijk nooit heel bekend geworden, het is dan ook niet zo gek als je de muzikant alleen maar kent als voormalig gitarist van de Red Hot Chili Peppers. Frusciante produceert al sinds de jaren ‘90 eigen albums. Zijn sound kenmerkte zich in de beginstadia van zijn solocarrière vooral door zijn heroïneverslaving. Psychedelische gitaren, onnavolgbare ritmes en geschreeuw waren vaste ingrediënten voor de tracks op zijn eerste album Niandra LaDes and Usually Just a T-Shirt. Gelukkig kickte Frusciante af en maakte hij samen met de Red Hot Chili Peppers het legendarische album Californication.
In de jaren daarop bracht Frusciante wat meer toegankelijkere albums en EP’s uit, al bleef hij grenzen opzoeken als gitarist en zanger. En dan is daar nu Foregrow: iets totaal anders. Echt nieuw is het materiaal op Foregrow niet: de zanger zei onlangs in een interview dat hij de vier nummers op de EP al in 2009 heeft opgenomen. Dit is ook het jaar waarin hij begon te experimenteren met het maken van elektronische muziek. Zijn debuut in die stijl maakte hij vorig jaar onder de naam Trickfinger. Het gelijknamige album werd met gemengde reacties ontvangen.
Foregrow bestaat uit vier nummers en alleen op de eerste, gelijknamige track horen we zang van Frusciante. Het is een los en experimenteel nummer en het heeft absoluut niets weg van de commerciële elektronische muziek die we kennen van nu. De tweede track Expre´act is een lang en onnavolgbaar schouwspel en het klinkt alsof Frusciante de hele tijd op willekeurige knopjes van elektronisch vintage-muziekapparatuur drukt.
De laatste twee nummers op de EP zijn wat toegankelijker en vooral het laatste nummer Unf klinkt goed in de oren: elektrische piano, gitaar en een old school 80’s beat lopen goed in elkaar over. Toch is er weinig dat écht lekker of juist bijzonder klinkt, iets wat we wel gewend zijn van Frusciante.
We houden van elektronisch en we houden van Frusciante, maar de combinatie van beiden is niet spectaculair. We raden de muzikant aan om vooral door te gaan met produceren, maar we hopen vooral dat hij die gitaar toch weer van de muur haalt.
