Japanse singer-songwriter Joji komt tijdens dit coronatijdperk met zijn tweede album Nectar. Een moedig experiment met maar liefst 18(!) gloednieuwe tracks. Als er een ding duidelijk wordt op Nectar, is het dat zijn YouTube alter-ego Filthy Frank nergens meer te bekennen is.
Joji is natuurlijk allereerst bekend als de edgy Filthy Frank, de man in het roze condoompak die in 2013 ervoor zorgde dat de Harlem Shake een wereldwijde hit werd. Maar de Pink Guy heeft hij allang achter zich gelaten. Tijdens zijn YouTube-periode werd duidelijk dat hij muzikaal getalenteerd was en daarom heeft hij – om serieuzer genomen te worden – zijn YouTube-verleden achter zich gelaten.
Zijn vorige album Ballads 1 werd beschreven als ‘depressieve R&B’ en hoewel zijn lyrics en sound nu ook niet al te vrolijk zijn, is hij wel van dat imago afgestapt. Nectar opent met Ew, een prachtige productie met klassieke piano en elektronische drum-‘n-bass. Zijn stem wisselt af tussen hoge en lage noten en illustreert het dynamiek in zijn zangtechniek. De track sluit af met een onbegrijpelijke kakofonie van geluid ,maar dat is de kunst van Joji, hij probeert je altijd te verrassen. In de lyrics van MODUS beschrijft hij de druk die muzikale artiesten doormaken: ze moeten zichzelf niet alleen aan het publiek verkopen, maar ook aan de maatschappijen waar zij voor werken. Deze moeilijkheden worden verwikkeld in een melancholiek triphop-jasje.
Met Daylight gaat Joji een vrolijker en radiovriendelijker kant op. Hierin combineert hij bastonen met pianoakkoorden die niet echt bij elkaar horen, maar toch goed klinken. Je kunt even op adem komen met het korte, anderhalve minuut durende Upgrade; een schattige, akoestische jazztrack die je een slaperig gevoel geeft. Nog een hit is Gimme Love, waarop Joji met eentonig gemompel over een verlangen naar liefde zingt. Die eentoningheid wordt halverwege abrupt onderbroken door een hypnotiserend koor, dat in combinatie met een lo-fi beat een zwevend verhaal zingt. Het nummer Run is wel de meest unieke track op deze plaat. Het gaat meer richting de alternatieve rock kant, met donkere gitaarnoten, dynamische productie en een verbazingwekkend meesterlijke gitaarsolo.
Natuurlijk is het zo dat als je een album uitbrengt met veel liedjes, er altijd wel een paar zijn die er niet uitspringen. Op een gegeven moment ben je de aandacht kwijt en wordt de laatste helft wat meer weggemoffeld. Nummers als Normal People, Pretty Boy en High Hopes gebruiken dezelfde lo-fi beats, waardoor ze snel op elkaar gaan lijken. Liedjes als Afterthought ft BENEE springen eruit door de vrouwelijke stem, maar voor de rest is er niks speciaals aan.
Dat is dan wel weer de dooddoener van zo’n lang album: niet alle nummers zullen de aandacht krijgen die ze wellicht verdienen. Aan de andere kant is zo’n lang album t ook zeker begrijpelijk, want Joji wil laten zien dat hij veel meer is dan een depressieve, eentonige lo-fi zanger.
Gelukkig heeft hij dat met Nectar zeker duidelijk gemaakt. Joji is een getalenteerde muzikant en heeft zijn nieuwe succes – buiten YouTube om – zeker verdiend. De veelzijdigheid in zijn nummers laat die talent dan ook echt zien. Zijn muziek is daarom ook een podium waard.
