De laatste jaren komt er weer veel jazz geïnspireerde muziek uit Londen. Het gaat hier niet om het simpelweg kopiëren van grootheden uit vervlogen tijden. Artiesten zoals Shabaka Hutchings, Tom Misch & Yussef Dayes doen er alles aan om het genre nieuw leven in te blazen: moeiteloos worden afrobeat, funk, hiphop en elektronica gecombineerd tot een nieuwe sound. Kamaal Williams noemt zijn eigen versie hiervan Wu Funk. Na eerdere soloplaten en remixes is Wu Hen het nieuwste werk van deze Britse artiest.
Met behulp van een orkest en de harp wordt er ingetogen geopend op Street Dreams. Een glansrol is hierin weggelegd voor Miguel Atwood-Ferguson, bekend van zijn arrangementen voor Thundercat en Flying Lotus. Na deze rustige introductie volgt meteen een heel ander geluid. In One More Time verschuift de focus naar synths en drum. Ondanks dat Kamaal Williams op dit album niet samenwerkt met drummer Yussef Dayes, zoals op hun eerdere plaat Black Focus, ligt hier ook een hoofdrol weggelegd voor het drumwerk. Greg Paul laat horen waarvoor hij is aangenomen: een spannende groove neerleggen. Centraal staat verder het synthesizerwerk van Williams zelf, dat knap wisselt tussen chaotisch en laidback. Het nummer laat op het einde meer ruimte voor het werk van bassist Rick James. Dit lijkt een voorbode te zijn voor het volgende 1989, waarin James zich van zijn meest funky kant laat zien. De arrangementen en het saxofoongeluid van Quinn Mason treden ook naar voren, terwijl Williams zelf wat meer naar de achtergrond verdwijnt.
Toulouse keert thematisch wat meer terug naar Street Dreams. Wellicht is dit nummer het meest tekenend voor het album: elk instrument krijgt plek om te soleren, terwijl er ruimte voor sfeer overblijft. Op Pigalle krijgt de luisteraar onvervalste jazz voorgeschoteld. Een basgitaar met jazzy piano-akkoorden begeleiden de melodie van saxofonist Quinn Mason die hier alle registers opentrekt. Het doet denken aan een spaarzame versie van het werk van Kamasi Washington. Zo wisselen Big Rick en Save Me elkaar op soortgelijke manier af. Ze lopen in elkaar over, maar hebben toch beide een eigen identiteit: eerstgenoemde wat meer laidback, het daaropvolgende wat meer funky. Daarin ligt meteen ook het enige kritiekpunt van de schijf. Het album is dynamisch wel afwisselend, maar het wordt nooit echt spannend. Na een paar luisterbeurten zijn de grootste verrassingen er wel vanaf.
Dat neemt niet weg dat het Wu Hen erg vermakelijk is. Zo is het lastig om stil te blijven zitten tijdens Mr Wu waar Williams voor een dansbare beat kiest. Fijn is ook de afwisseling die Hold On verzorgt met vocalen van Lauren Faith op het verder vrijwel instrumentale album. Afsluiter Early Prayer laat nog eens extra merken waar het om draait: sfeer. In dit geval wordt dit opgebouwd door synthesizer werk met een ingetogen saxofoon.
Wu Hen verliest nooit de aandacht. Soms lijkt het alsof er te veel nadruk wordt gelegd op het neerzetten van sfeer, waarna de individuele muzikanten elk beurtelings weer verrassen met interessante solo’s. Hierbij stelt elk instrument zich verdienstelijk op, terwijl alle muzikanten op sommige momenten duidelijk laten horen wat ze in hun mars hebben. Zo levert Williams een indrukwekkende collectie aan nummers af die prima wegluistert!
