Jazzsaxofonist Kamasi Washington bewoog eerder al hemel en aarde met zijn fantastische albums. Uren durende platen met minuten durende solo’s zijn voor Washington niet vreemd. Op Becoming moet de luisteraar het doen met slechts dertig minuten aan materiaal. Washington laat horen dat hij niet alleen een bedreven saxofonist is, maar ook uit de voeten kan met het schrijven van rustige arrangementen.
Shot Out Of A Canon laat onmiddellijk horen dat er geen kanonskogels wordt afgevuurd op dit album. Washington probeert niet te imponeren met zijn strakke blaasspel waar iedereen hem van kent. De piano is juist het belangrijkst. En dat instrument begeleidt het orkest rustig naar de titeltrack, waar dezelfde lijn wordt doorgetrokken. Hier voert de saxofoon de boventoon, waar dit elders op de plaat zelden gebeurt. Het instrument wordt langzaam maar zeker naar de achtergrond gedrukt door een groot blazersorkest. Voordat het nummer echt op stoom kan komen is het helaas alweer voorbij.
Er zijn ook bewerkingen van ouder werk te vinden op Becoming. The Rhythm Changes was eerder al te vinden op The Epic. Daar was het een acht minuten durend jazznummer met zang van Patrice Quinn, afgewisseld met blaas- en toetsensolo’s. Uiteindelijk eindigt het, in zijn oorspronkelijke versie, in een ware apotheose met een achtergrondkoor. Hier is het omgetoverd in een klein instrumentaal liedje zonder een duidelijke visie. In de documentaire werkt dit heel goed, maar zonder de beelden verlang je vooral terug naar de originele uitvoering.
En zo staan er op de plaat wel meer niemendalletjes, zoals op Take In The Story of op het weinig provocerende Connections. Songs die op een popvriendelijke manier jazz introduceren zonder gezicht. Leuk voor op de achtergrond, maar minder geschikt om te beluisteren als je een flinke dosis jazz wilt horen.
Soms groeien die korte puntige tracks toch uit tot mooie stukken. Op Song For Eraser speelt Washington een hele rustige melodielijn op zijn sax, waar hij slechts wordt bijgestaan door drumwerk. Ook op het minder dan een minuut durende Announcement hoor je dat Washington genoeg ideeën heeft die een mooie achtergrond kunnen vormen bij de film. Op Detail gaan de remmen los en spat er iets meer enthousiasme van het spel af, met name op de toetsen. En zo is Washington veel meer als componist dan saxofonist te horen. Hij laat instrumenten mooi samensmelten om een achtergrond te vormen voor de filmbeelden.
Nergens treedt enig instrument volledig op de voorgrond. Daarom werkt de collectie songs ook zo goed als soundtrack en is het niet vreemd dat het werk voor een Grammy en een Emmy is genomineerd. Als luisteralbum neigt het echter wat te vaak naar achtergrondmuziek. Wie op zoek is naar echt avontuur kan beter beginnen bij The Epic, of Heaven And Earth, de ware meesterwerken van de saxofonist. Becoming vormt samen met het eerder opgenomen Harmony Of Difference mooie instapplaten voor het werk van Washington voor de ongetrainde jazzoren.
