Kansas is al vijftig jaar een stabiele factor in de rockwereld. Dat de Amerikanen na een halve eeuw nog lang niet versleten zijn bewijst The Absence Of Presence, hun zestiende studioalbum en de opvolger van The Prelude Implicit uit 2016.
Wie er ook in de band zit, de sound is altijd herkenbaar. De viool – wederom in handen van David Ragsdale – is bijvoorbeeld typerend voor Kansas en een ander punt van herkenning is de zang. Jarenlang was Steve Walsh het gezicht en de stem van Kansas, maar het vocale verschil met huidige zanger Ronnie Platt is minimaal.
Lange uitgesponnen meesterwerkjes zijn ook deze keer in overvloed aanwezig. Zoals titelnummer The Absence Of Presence, waarin alle leden ruimschoots de kans krijgen wat ze in hun mars hebben. De progressieve rock van Kansas staat als een huis en zelfs het Hammondorgel wordt weer uit de kast gehaald om het nummer een extra dimensie te geven. Een goed bombastisch begin van acht minuten is het halve werk, maar de rest is ook niet te versmaden. In het heavy Throwing Mountains pakken naast de viool vooral gitaristen Zak Rizvi en oerlid Richard Williams (de man met het ooglapje) de hoofdrol met geweldige solo’s. De kwaliteit druipt er na al die jaren nog steeds vanaf.
De piano van nieuweling Tom Broslin kondigt Jets Overhead aan, dat een van de hoogtepunten van het album is. Het klinkt als een moderne versie van Icarus van het album Masque uit 1975. Lekker complex met veel overgangen waardoor het niet gaat vervelen. De ervaren Broslin is overigens een aanwinst voor de band, ook vanwege zijn kwaliteiten als songwriter. Het prachtige Memories Down The Line is bijvoorbeeld door de toetsenist uit New Jersey geschreven. Deze ballad is een tranentrekker eerste klas, want de zeven heren nemen je mee op hun ‘trip down memory lane’. Met Never bevat het album trouwens nog een mooie ballad die voor de nodige afwisseling zorgt.
Het buitenbeentje van het album is het door Broslin gezongen The Song The River Sang. De sfeer in deze afsluiter is anders dan in de rest van de nummers en het wordt in een ander tempo gespeeld. Verrassend, maar het past wel perfect binnen de lijntjes van Kansas. Misschien dat op een volgend album meer ruimte is voor zulk fraais.
Kansas kan met het door Rizvi geproduceerde The Absence Of Presence nog met gemak hun eigen hoge classic rock niveau aan. De jaren twintig zijn net begonnen, maar met dit elan kunnen de heren sowieso nog een decennium mee.
