Vanuit haar ziekenhuisbed heeft Katy Perry haar zesde album gereleaset. De popster is eerder deze week voor het eerst moeder geworden. Smile is de opvolger van Witness, dat in 2017 werd uitgebracht. Het afgelopen jaar is het Perry niet gelukt om met hits te komen zoals we die van haar gewend zijn. Verrast de zangeres ons toch met een aantal goede nummers?
Katy Perry wist jarenlang de aandacht vast te houden met de ene hit na de andere. De singles die inmiddels al bekend waren van Smile konden helaas niet tippen aan dezelfde kwaliteit. Het album opent met Never Really Over, een lied dat fans al een jaar kennen. Dit popnummer zit goed in elkaar en is misschien de beste track die de zangeres het afgelopen jaar heeft uitgebracht. Het is dan ook logisch dat het nummer op het album zit, maar het is jammer dat het de openingstrack is. Vanaf het begin gaat het bergafwaarts.
Want helaas kunnen niet alle nummers ons vuurwerk geven. Nummers als Champagne Problems en de titeltrack zijn niet heel bijzonder en blijven dan ook niet lang hangen. Toch komt Perry aardig in de buurt met Cry About It Later. Door de refreinen is dit lied een fijn dansnummer met een goede beat. De gitaarsolo op het einde zorgt voor een rockvibe. Dit is niet de enige keer dar ze een beetje met stijlen experimenteert. In Not the End of the World gaat de Amerikaanse rappen. Dit botst met de subtiele strijkers, waardoor het geen geslaagde combinatie is.
Dan nu het nummer waardoor fans de naam van de pasgeboren Daisy Dove Bloom konden raden. Daisies lijkt niet op de rest van de nummers op deze plaat. Ze schreeuwt: ‘They tell me that I’m crazy, but I’ll never let them change me!’ De zangeres verwijst op deze plaat ook veel naar oudere songs. Op Daisies verwijst ze naar haar hit uit 2012, Part of Me, ‘Took those sticks and stones, showed ‘em I could build a house.’ In de opening van Teary Eyes zingt ze: ‘Have you ever lost, lost the light in your life?’ Dit is een knipoog naar haar bekende lyrics uit Firework ‘Do you ever feel like a plastic bag?’
Het album is ontstaan nadat haar relatie en carrière in een dieptepunt belandde. De 35-jarige worstelde met depressie en zelfmoordgedachten. Smile gaat dan ook over het licht vinden aan het eind van een tunnel en de glimlach die je daarmee terugkrijgt. Gelukkig zijn er dan ook tracks die zorgen voor een lach op je gezicht. Tucked is een leuk dansnummer, maar het refrein schiet wel te kort, net als bij Smile. Het slotnummer What Makes A Woman was vorige week al uitgebracht, maar de albumversie is wat langer. Perry heeft deze extra tijd goed weten te gebruiken. Het lied is er een stuk beter op geworden, waardoor het een mooie afsluiter is voor dit album.
Smile is all over the place en levert weinig memorabele nummers op. De duistere nummers lijken wel op de catchy meezingers die we van Perry gewend zijn. Door die paar tracks en haar herkenbare teksten weet ze een redelijk album uit te brengen, maar het is niet wat je van haar mag verwachten. Smile is een album zonder focus dat meer lijkt op een matige herhaling van oude hits.
