Het afgelopen jaar was het stil rond Kensington. De Utrechtse band sloeg voor een keer het festivalseizoen over en het aantal concerten dat ze gaven was minimaal. Alles stond muzikaal gezien in het teken van het nieuwe album. Vlak voor een nieuwe reeks concerten in de Ziggo Dome komt de band nu met Time, de opvolger van succesalbum Control.
Voor het schrijf- en opnameproces trokken de mannen zich terug in de bossen bij het Canadese Vancouver. Met producer Garth Richardson namen zanger Eloi Youssef, gitarist Casper Starreveld, bassist Jan Haker en drummer Niles Vandenberg daar alle tijd om aan Time te werken. Kensington staat voor galmende gitaren, grootse meezingbare refreinen en muren van geluid, maar Time moest een album van bezinning worden. Ver weg van alle hectiek van Nederland, zijn ze daar zeker in geslaagd. ‘Less is more’ is het motto geworden.
De bombast mag dan deels verdwenen zijn, de mooie liedjes zijn gebleven. Voor Kensington herkenbare nummers als What Lies Ahead en Ten Times The Weight worden afgewisseld met nummers die je niet van de band verwacht. Eerste single Bats is bijvoorbeeld dansbaar en modern, met een sound die mijlenver ligt van de muziek die we van de Utrechters gewend zijn. Aan de vocalen is extra aandacht besteed, er zijn nauwelijks gitaren te horen en drums en keyboards zijn op een effectieve manier gebruikt. Een goede keuze om Time met deze track te beginnen.
In het stevige Insane zingt Youssef zoals je van de titel mag verwachten: agressief en vol passie. De drums van Vandenberg maken het nummer nog krachtiger. Een heerlijke track met een fantastisch einde. Tegenover het geweld van Insane staat het wonderschone Uncharted, dat prachtig wordt opgebouwd. De zang en de akoestische gitaar nemen de aftrap voor hun rekening, waarna langzaamaan instrumenten worden toegevoegd om in een climax te eindigen. Een topnummer dat voor veel kippenval zal zorgen, ook vanwege het thema. Het is namelijk een track over verlies. Starreveld schreef Uncharted in de dagen nadat een goede vriend van de band zijn broertje verloor in een tragisch ongeluk. Met dit soort nummers is Nederland echt te klein voor de band en ligt de wereld binnen no-time aan hun voeten.
Chronos Pt. 1 is een breekbaar liedje dat wordt gedragen door de piano en de kenmerkende stem van Youssef. Meer is niet nodig om een ontroerend meesterwerkje van drie minuten te maken. Na Chronos Pt. 1 volgt het instrumentale Chronos Pt. 2 dat het muzikale talent van de band nog een keer benadrukt. Door de goede opbouw past het perfect op het album. Ten Times The Weight is misschien wel het beste voorbeeld van de nieuwe werkwijze van de band. Het begint en eindigt rustig, maar ze hebben het heavy middengedeelte gelukkig niet volgepropt met geluiden. Dat zou alleen maar afleiden van waar het om draait, namelijk de schoonheid van het liedje zelf.
De Canadese lucht heeft de mannen van Kensington blijkbaar goed gedaan. Ze zijn een nieuwe weg ingeslagen en mogen trots zijn op het resultaat. Met Time hebben ze een voortreffelijk album afgeleverd. Kensington is in alle opzichten volwassen geworden, de jonge honden zijn achtergebleven in de bossen van Canada.
