Een gevoel kunnen vatten in muziek is iets waar menig artiest naar streeft. Texas Moon, de nieuwe samenwerking van Khruangbin en Leon Bridges, klinkt als een autorit die je maakte als kind met je ouders. ’s Avonds zat je op de achterbank en flitsten lantaarns en andere auto’s rustig voorbij terwijl jij in slaap dommelde. Dat is ongetwijfeld een gevoel dat iedereen herkent en menigeen misschien zelfs een beetje nostalgisch maakt.
Op de ep Texas Sun uit 2020 lieten Khruangbin en Leon Bridges horen muzikaal goed met elkaar overweg te kunnen. De psychedelische funkgroep en de soulzanger slaan de handen wederom ineen voor een collectie nummers onder de naam Texas Moon. In alles is deze nieuwe plaat de tegenpool van zijn voorganger. Volgens Bridges werd de titel Texas Moon gekozen nadat de muzikanten samen bespraken welke songs geschikt waren voor een volgend project. Het idee van de nacht was dan ook de duidelijke, centrale focus voor deze tracks. Daarbij is het niet zo dat er aan nieuw materiaal is gewerkt. De Texas Sun sessies waren namelijk zo vruchtbaar, dat deze liedjes van diezelfde opnamen stammen.
Het nachtelijke thema wordt onmiddellijk duidelijk bij opener Doris: rustig en mysterieus gaat de groep van start voordat Bridges zijn zang inzet. Ook met zijn stem weet de artiest een bepaalde rust neer te zeten. De song kabbelt voort, zonder duidelijk van richting of focus te veranderen.
Opvolger B-Side heeft een wat meer upbeat sound door de staccato gitaaraccenten. Daarmee lijkt het ook te breken met de sound van C-Side, een track van de vorige ep die qua titel meteen vergelijkingen oproept. Het kalme geluid zet zich ook hier voort, want vuurwerk blijft uit en knettert het slechts in de refreinen een beetje door de opzwepende hook.
Op Chocolate Hills wordt de zang op het intro slechts ondersteund door de basgitaar. Dat geeft net een ander gevoel mee die bij de andere tracks ontbreekt. Al snel zetten ook de andere instrumenten in en beklijft het eentonige gevoel dat de eerdere songs ook kenmerkt. Achterover leunen en bedaard meedeinen in je luie stoel is het devies. Afsluiter Mariella biedt een wat vrolijkere sound, ondanks dat de kenmerkende elementen van de groep aanwezig blijven.
Khruangbin moet een beetje gas terugnemen om Bridges niet te overstemmen en stelt zich ook dienstbaar op. Normaal gesproken staan de instrumenten van de groep op de voorgrond. Omdat de muziek van de band vaak al een spacy en rustige vibe meegeeft, plaatsen ze zich hier nog passiever op. Dat levert geen slechte plaat op, maar wel een schijf die nauwelijks een rimpeling in het muzikale water achterlaat.
Een aardig tussendoortje, maar Texas Moon bewijst wederom dat Khruangbin vaak fungeert als niet meer dan lekkere achtergrondmuziek. Daarmee is hun werk nooit opdringerig en laten ze ook genoeg ruimte over voor Bridges. De collectie songs laat extra duidelijk zien dat de zanger meer muzikale onderbouwing nodig heeft en die ook verdient.
Een album met de titel Texas Moon mag ook best muziek bevatten met een kalm tempo. Mocht je als luisteraar op een warme zomerdag richting een vakantiebestemming in Zuid-Europa rijden met je partner en kinderen, dan is Texas Sun de muziek die je het beste kan opzetten. Texas Moon bewaar je voor het laatste uurtje van de vermoeiende terugweg na een voldane vakantie.
