Een maand na het verschijnen van het ongepolijste Sonic Youth live album Walls Have Ears met opnames uit 1985, komt de iconische mede-oprichtster van Sonic Youth Kim Gordon 39 jaar later met haar tweede soloalbum genaamd The Collective. En hoewel de sound niet te vergelijken is, is de inzet dat op twee vlakken wel degelijk, namelijk qua energie en qua motivatie. Om niets voor lief te nemen, om het establishment niet te accepteren, kortom om rebels te blijven.
Want dat zit namelijk in de muzikale genen van de inmiddels 70 jarige Kim Althea Gordon. Conventies waren en zijn taboe. Net zoals hokjes. Kunstrecensent, ontwerper van skaters mode, platen producent (oa Hole!) en muzikant zijn zoal de rollen die Gordon vervult heeft en die haar de bijnaam Mother of Grunge opgeleverd hebben. Op elk Sonic Youth-album stonden wel een paar nummers die net weer even ontoegankelijker en atonaler waren dan de rest, en die dan steevast ‘gezongen’ werden door de bassiste van de band.
Op The Collective zijn geen gitaren te horen, althans niet in herkenbare vorm. Samen met producer Justin Raisen, die onder anderen ook werkt met de 40 jaar jongere Charli XCX is een wereld gecreëerd die bol staat van de beats.
En beats zijn er in vele vormen. Op single en albumopener BYE BYE is een verfrissende technosound met een ‘randje’ horen en wordt die beat gevormd door een logge basgitaar waarover Gordon zingpratend een lijst artikelen opnoemt die ze niet moet vergeten bij het op reis gaan. Natuurlijk zijn er wel degelijk gitaren te horen, maar meer als muur van geluid dan als soloinstrument. Tegen het eind van het nummer stoppen de vocalen en blijven alleen de voortstuwende instrumenten doorbeuken.
Op The Candy House wordt er, terwijl je je in een machinefabriek waant, flink aan de trebleknop gedraaid en wordt er kort onder een laag van ruis ge-traprapt. Het is inmiddels al duidelijk; The Collective is geen lichte kost. Door de veelvuldigheid van uiterst curieuze geluidskeuzes, maar ook vanwege het feit dat Gordon geen zangstem heeft, maar vooral declareert.
Een andere single is I’m A Man waarin ze een dominante vuilspuiende man speelt (‘Don’t call me toxic/Just ‘cause I like your butt’). En hoewel een terechte keuze (het dreigt zelfs een beetje lekker in het gehoor te liggen door het refrein), staat ook dit nummer weer bol van de industriële geluiden.
Sommige nummers zoals It’s Dark Inside en afsluiter Dream Dollar lijden een beetje aan richtingsloosheid, maar de vraag is of je dat een artiest kunt verwijten die een heel leven in de muzikale underground scene vertoefd heeft en nog nooit makkelijk in het gehoor liggende nummers geschreven heeft.
Pyschedelic Orgasm waarin ze oreert over het leven in L.A. (‘LSD/MDMA/Mushrooms/Magic mushrooms/L.A. is an art scene’) is een nogal psychedelisch nummer, maar is met alle voortratelende noise, het gebruik van autotune en de lekkere synth beat een van de sterkste nummers.
Kim Gordon weet met The Collective, zo laat in haar carrière, toch weer een geheel eigen sound te creëren en dat is razend knap. Zo knap dat zelfs de TikTok generatie heeft haar ontdekt.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
