King Gizzard & The Lizzard Wizard is een groep die er een arbeidsethos op na houdt waar je u tegen zegt. In tien jaar maar liefst 23 platen (en net zo veel genres) uitbrengen doen weinigen hen na. Fans hebben sinds oktober 2022 moeten wachten op een nieuw album, maar inmiddels staat er een nieuwe langspeler voor de deur: PetroDragonic Apocalypse; Or, Dawn Of Eternal Night: An Annihilation Of Planet Earth And The Beginning Of Merciless Damnation. Ter verduidelijking, dit is geen opsomming van de gehele tracklist. Nee, dit is slechts de titel van de plaat.
Eerst wat voorgeschiedenis, want King Gizzardwerk vraagt om context. Het eerdere Infest The Rats Nest was oorspronkelijk niet meer dan een eenmalig uitstapje richting trashmetal. Live konden die nummers op een goede respons van het publiek rekenen en ook de groep leek de smaak te pakken te hebben. In de tussentijd hopte de band rustig van genre naar genre. Met de aankondiging ‘The next gizz album is heavy as fuck’ was al duidelijk dat heavy metal weer inspiratie zou vormen.
Een regelrechte kopie van Infest The Rats Nest is het niet geworden. Wie toch op zoek is naar een vervolg kan zijn hart ophalen op Supercell en Converge. Zeker die laatstgenoemde lijkt, met zijn hoge tempo en galopperende ritmes, een ode te zijn aan het genre.
De heren laten vooral het gemak horen waarmee ze menig stijl eigen maken. Motorspirit begint ook met zo’n typische, vroege trashmetalsound met blast beats en teksten over doem en verderf. Maar met zijn ruim acht minuten aan speelduur is het niet alleen maar raggen en rammen geblazen. Halverwege de song lijkt de groep meer richting de mysterieuze klanken en ritmes van Tool te bewegen. Hier zijn ook duidelijk de progressievere invloeden van de groep te horen die ze vooral op hun vijf(!) studio albums van het afgelopen jaar tentoonstelde.
Fans van King Gizzard speculeren regelmatig over de zogenaamde ‘Gizzverse’, een universum waarin alle teksten zich afspelen. De klimaatactivistische ondertoon van de groep komt ook terug op deze langspeler. Het thema wordt aangesneden vanuit een jaren ‘80 dark fantasy perspectief waar draken, tovenarij en bloedcults de boventoon voeren. Ook in het beeldmateriaal gaat de groep daar volledig in mee, getuige de platenhoes en de clip van Gila Monster, waarin de bandleden deelnemen aan een Satanisch ritueel. Alles met een grote knipoog natuurlijk. Althans, helemaal fantasy? Nee, want de groep wil laten zien dat er op verschillende manieren met de klimaatcrisis omgegaan kan worden. In deze fantasywereld loopt het in ieder geval uit op een catastrofe van jewelste.
Hoe dichter het einde van de plaat nadert, hoe meer de luisteraar richting ‘space’ wordt gevlogen. Met als klap op de vuurpijl het psychedelische Flamethrower. Al het gitaargeweld maakt langzaam maar zeker plaats voor synthpop, waarin een hypnotiserende beat je meevoert richting de ruimte. Voordat het zover is wordt eerst Dragon nog uit de kast getrokken. Een track waar de snelheid van een groep als Motörhead moeiteloos wordt gecombineerd met de complexere ritmes die eerder op Motorspirit voorbij kwamen.
Na krautrock, psychedelische pop en surfmuziek zijn we inmiddels aanbeland bij progressieve thrashmetal en de groep kan daar bijzonder mee uit de voeten. Vooruit, nog een laatste keer voluit: PetroDragonic Apocalypse; Or, Dawn Of Eternal Night: An Annihilation Of Planet Earth And The Beginning Of Merciless Damnation is een ware trip door het hardere geluid van de band. Met een duidelijkere focus dan bijvoorbeeld het vorig jaar verschenen Omnium Gatherum, weet de plaat van begin tot eind te boeien. Zonder gebrek aan focus ramt de groep er na 23 eerdere platen gewoon weer eentje uit waar passie voor de muziek nog steeds te horen valt. En ach, als je dit allemaal te hard aan de oren is brengt de groep vast over een paar maanden een yachtrock album uit. Wie zal het zeggen?
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
