Het is pas een paar maanden geleden dat het vorige album van King Gizzard & The Lizard Wizard verscheen. Op 16 juni verscheen PetroDragonic Apocalypse om precies te zijn. Is het nu dan tijd voor PetroDragonic Apocalypse deel twee? Of betreft The Silver Cord een compilatie van outtakes van dat album? Integendeel, deze nieuwe muzikale lekkernij werd al gebakken toen de vorige nog in de oven stond.
De groep heeft altijd meerdere projecten tegelijkertijd lopen en lijkt er een strak werkschema op na te houden van veertig uur per week (exclusief overuren). De nieuwste plaat is dan ook al hun 25e die ze opnamen in de studio in hun dertienjarige bestaan. Dan zijn de verschillende live- en compilatieplaten nog buiten beschouwing gehouden. Tussen PetroDragonic Apocalypse en het huidige The Silver Cord verscheen er ook een livecollectie van drie shows en een dubbelaar met demo’s.
Maar genoeg over het arbeidsethos van de groep. Qua sound liggen The Silver Cord en de voorganger ook mijlenver uit elkaar. De progressieve trashmetalstijl is in geen velden of wegen te bekennen. Zanger Stu McKenzie gaf in een interview aan dat hij dol is op platen van disco-koningin Donna Summer. Zijn voorkeur ging dan met name uit naar die lange, twaalf inch versies van haar nummers, geproduceerd door Giorgio Moroder. Vandaar dat er ook twee versies van The Silver Cord verschijnen. Een korte versie van een klein halfuur, en een uitgesponnen editie van net geen anderhalf uur.
Maar ondanks dat de songs wat puntiger zijn op de kortere versie valt er genoeg te ontdekken. De instrumentale stukken zijn misschien wat korter hier, maar ook deze uitgave neemt je mee op reis als een ware trip. De eerste singles op de plaat gaven al een dwarsdoorsnede van wat er gaat volgen. Het trio van Theia, The Silver Cord en Set vloeien moeiteloos in elkaar over, maar hebben ieder hun eigen gezicht. Waar Theia met zijn vrolijke zang en melodieuze synthesizers bij vlagen doet denken aan het eerdere Butterfly 3000 van de groep, is de titeltrack van een heel andere aard. Joey Walker treedt op de voorgrond met een vervormde zangstem. Door de vele lagen van echo’s en andere studiotrucage komt de zang bijzonder freaky over. Vervolgens is er op Set ruimte voor een stuk rap. Kortom: afwisseling genoeg.
Weg zijn de drumkapriolen en ellenlange gitaarsolo’s. De synthesizers en drumcomputers werden de studio ingerold zoals getoond is op de albumhoes. Wie op de disco van Donna Summer hoopt, komt echter van een koude kermis thuis. Nee, het werk op The Silver Cord lijkt meer weg te hebben van een op hol geslagen versie van Trans Europa Express van Kraftwerk. Gilgamesh maakt dat wellicht het beste duidelijk met zijn kille drumsound en freaky synths. Voeg daar dan de raps van Ambrose Kenny-Smith aan toe en een kleine knik naar het werk van menig jaren ‘80 rapper is niet ver weg. Niet vreemd, want die plaat van Kraftwerk werd ook regelmatig door hiphopartiesten gesampled.
Neusdiep in de techno duiken, doet King Gizzard vooralsnog dus niet, maar ze weten wel raad met elektronische instrumenten. Een nieuwe fanbase zullen ze overigens niet snel aanboren met deze exercitie in synthesizers. Daar is de muziek net wat te eigenzinnig voor. Het genadeloze tourschema van de band langs concertzalen en festivalweides zal daar eerder voor zorgen. Na zoveel kwantiteit, blijkt de klad er dus gelukkig nog niet in te zitten. Er is ruimte genoeg voor originele melodieën en agressieve rapstukken op The Silver Cord. De ware avonturier kan in de uitvoerige anderhalf uur durende versie van de plaat duiken. Mocht zelfs de kortere uitgave je niet bekoren, wees gerustgesteld: de groep is in de maand oktober alweer de studio ingedoken. Het vervolg zal dus niet lang op zich laten wachten.
