Het is alweer de vierde albumrelease van de alternatieve rockband Kodaline. De vierkoppige band heeft vanuit hun studio in Dublin de plaat One Day at a Time gemaakt. Een album dat volledig is teruggebracht naar de basics, zo laat de band weten op hun website. Maar of de basics voor Kodaline genoeg zijn om een spraakmakende plaat af te leveren…
Ook op One Day at a Time houdt Kodaline zich redelijk vast aan hun formule: catchy teksten, emotie en opbouw naar een climax. Logisch, want waarom zou je een goed werkende machine laten stoppen met draaien? Gevolg is wel dat het album niet echt vernieuwing brengt. De plaat opent met Wherever You Are. Dit is ook gelijk de beste track van alle tien uitgebrachte nummers. Het heeft een pakkend refrein en een goed werkende opbouw naar een climax. Tenslotte blijven teksten als ‘wherever you are/that’s where I go’ hangen en zijn ze goed mee te zingen.
Ook Sometimes doet het goed. Het is een opbeurend nummer met een mooie boodschap: we moeten accepteren dat we wel eens een slechte dag hebben, maar blijf positief. Als Kodaline weer live mag spelen, zal deze song ongetwijfeld in de setlist belanden. Dankzij de vele ‘oohooh’s die voorbijkomen, is het nummer gemakkelijk mee te zingen. Een perfect liedje voor deze tijd van het jaar vanwege de vrolijke sound.
Daarentegen staan op One Day at a Time ook nummers waarbij één keer luisteren wel genoeg is. Zo is Spend It With You, een gevoelig nummer, wat saai. Het nummer had wel wat meer dan de basics mogen hebben. Je mist de gelaagdheid die het nummer had kunnen bevatten, zoals Kodaline dat kan. Hetzelfde geldt voor Care. Hier valt het nummer na de climax vrij stil en dat maakt het minder interessant om te blijven luisteren. Als de band hier volledig had uitgepakt, zou de track veel beter tot zijn recht komen.
One Day at a Time eindigt met het toepasselijke In The End en dit had zomaar eens een slottrack van een film kunnen zijn. Zo voelt het tenminste. Met begeleidend beeld zou de track pas echt goed tot zijn recht komen, want voor een stuk van drieënhalve minuut is er weinig afwisseling in tekst en melodie, dat maakt het behoorlijk saai. De tekst die er is, geeft daarentegen wel de kwetsbaarheid weer die de band op deze plaat heeft ingezet: ‘Even pushed away my father/Living in a dark place’.
Kortom, Kodaline had er op One Day at a Time beter aan gedaan om meer te doen dan alleen de basics. Het album is kwetsbaarder, maar een aantal tracks mist toch meer kracht. Dat had de plaat af gemaakt. Desondanks maken de eerste nummers veel goed. Het is een album met ups-and-downs, maar zoals de boodschap in Sometimes: we moeten accepteren dat er soms mindere dagen, in dit geval nummers, tussen zitten. Het is hopen dat het vijfde album weer alleen maar knallers bevat.
