Na wat muzikaal geflirt met country op haar vorige album Golden kiest Kylie Minogue op haar nieuwe plaat Disco voor de muziekstijl waar ze zo gek op is. ‘Eigenlijk is het album een groot feest’, zegt de zangeres over haar vijftiende studioalbum. En gezien de situatie van de wereld nu, kan de muziek voor een keukendisco of een loungedisco zijn.’ Anders dan haar vorige platen schreef Minogue dit keer niet alleen aan de liedjes mee, ze mengde zichzelf ook in het productieproces. Daarnaast liet ze zich inspireren door Studio 54, de legendarische nachtclub aan West 54th Street in Manhattan in New York.
Dit alles levert een dolle combinatie van herkenning en puur popplezier op. Alsof je zo de jaren ‘70 bent ingegooid, maar dan met een modern sausje eroverheen. Denk nu niet dat het album daarmee vernieuwend is. Minogue doet gewoon waar ze goed in is. Qua songteksten zingt ze nog steeds over de liefde en dansen, thema’s die ze in oudere nummers ook al eens heeft aangehaald. Daar hoef je niet boos om te zijn, hoogstens een beetje teleurgesteld. Maar aan de andere kant: zou je Minogue nog leuk vinden als ze zou zingen over problematische dingen in de wereld of over feminisme zoals Beyoncé doet?
Hoogtepunten op Disco zijn zonder twijfel gelikte plaatjes als I Love It, Magic, Miss A Thing (dat een typerend treurig melodietje heeft), Real Groove, de hysterische Monday Blues en Supernova, Last Chance en Dance Floor Darling. In de laatste van dit rijtje maakt Minogue de subtiele verwijzing naar Studio 54 terwijl ze de luisteraar meeneemt in een lekkere groove die zich na twee en een halve minuut ontpopt in een overheerlijke disco-banger. Hoewel het allemaal lekker klinkt, zijn het wel liedjes die individueel lastig zijn om te beoordelen. Ze lijken nogal veel op elkaar en gaan makkelijk in elkaar over. Een rustig pianoliedje tussendoor zou een aangename afwisseling zijn geweest, maar daarmee had Minogue natuurlijk wel het concept rondom de albumtitel om zeep geholpen.
Minpunt van alle liedjes op het album is de single Say Something. Op zich geen verkeerd liedje, alleen probeert het refrein catchy te zijn, terwijl het daarin gewoon niet slaagt. Disco is over het algemeen geen saai album, maar het klinkt allemaal wel veel van hetzelfde. Popliefhebbers en met name mensen binnen de gay communtity zullen in ieder geval weer blij met deze lading nieuwe liedjes. Laat corona in godsnaam gauw de wereld uit zijn en de liedjes op Disco laten blinken daar waar ze echt geschikt voor zijn: de nachtclubs…
