Lady GaGa, de popster die ons elektro-pop anthems als Bad Romance en Poker Face gaf, heeft de gekke outfits ingeruild voor een roze cowboyhoed en popnummers met rock- en country-invloeden. Haar vijfde album Joanne is een mooi eerbetoon aan haar overleden tante Joanne, terwijl ze ook laat zien dat ze een geweldige songwriter is en een dijk van een stem heeft.
De zangeres uit New York heeft altijd een goed gevoel voor het creëren van een hype rondom haar nieuwe albums. Born This Way en Artpop werden al een geruime tijd aangekondigd voordat de fans, ook wel bekend als Little Monsters, ook maar iets gehoord hadden. Ze bracht keer op keer massieve elektro-pop bangers uit. Maar dit jaar besloot GaGa een subtielere aanpak te kiezen, toen ze de eerste single Perfect Illusion aankondigde in augustus. Ze vertelde met een enorme passie over haar nieuwe album, het samenwerken met Mark Ronson en Tame Impala’s Kevin Parker. Ze teasede de samenwerkingen en kondigde aan dat het album Joanne zou heten. Vernoemd naar haar tante die overleed op negentienjarige leeftijd. Joanne is een eerbetoon aan haar familie, maar ook een album om jezelf in te verplaatsen.
Dus nu Joanne er is, is het even wennen. Weinig gekkigheid, maar piepende gitaren, een dijk van een stem en een rijke invloed van rock, country, americana, blues gemixt met de juiste pophooks. Lady GaGa ‘kleedt zich uit’ en toont Stefani Joanne Angelina Germanotta. Mark Ronson produceerde het album, er staat een zoetsappig duet op met Florence Welch, Beck en Father John Misty schreven mee, en Josh Homme drumt en speelt gitaar op John Wayne.
Miss GaGa is dus een andere kant op gegaan met haar muziek. Of dat iedereen zal bevallen is de grote vraag. Maar de New Yorker weet wat ze doet. Niet eerder klonk ze zo zelfverzekerd. Het plezier spat af van de uptempo’s, de ballads bevatten genoeg passie en emotie om de luisteraar te raken. Maar Joanne voelt ook niet compleet. Ondanks de persoonlijke elementen en passie mist er iets.
Lady GaGa is altijd een songwriter geweest met concepten. Joanne is een dus een eerbetoon aan haar familie, haar overleden tante en is diep persoonlijk. Maar niet alles komt op zijn plek terecht. Opener Diamond Heart is wat vlak ondanks de vocale overgave van de zangeres. ‘Some asshole broke me in/Wrecked all my innocence’, zingt ze onder de minimale productie. Het refrein neigt meer richting rock. Maar er lijkt weinig te gebeuren, alsof ze alleen maar naar zichzelf toezingt. Na de opener wordt Joanne al een stuk vermakelijker. A-Yo en John Wayne zijn lekkere country-poprock nummers. Josh Homme’s rol op John Wayne is zeer welkom, terwijl GaGa wild zingt in het refrein. Beck schreef mee op hoogtepunt Dancin’ In Circles. De gelaagde productie is catchy en GaGa klinkt als vanouds als de pop-godin die de wereld kent. Teleurstellend is het duet met Florence Welch. Het zoetsappige Hey Girl slaat totaal niet aan, en is hooguit saai. Ballads als het countryachtige Million Reasons en het titelnummer zijn prachtig gezongen en tonen dan ook de vocale kracht van GaGa.
Joanne is een fijn album. De nieuwe richting is misschien niet gewild door iedereen, maar het is ook niet gewaagd. Na een aantal luisterbeurten is haar vijfde album dan ook lekker in het gehoor. Joanne is een emotionele rollercoaster; de zangeres toont haar passie meer dan ze ooit kon op haar vorige werk. ‘It was a perfect illusion’, zingt ze op Perfect Illusion alsof de oude GaGa niet meer dan een illusie was. De vrouw achter Lady GaGa toont de Stefani. En dat doet ze prima.
