LANY, het Amerikaanse alternatieve trio uit Los Angeles, heeft na twee jaar hun nieuwe, derde album uitgebracht: mama’s boy. In 2019 gooide de band hoge ogen door hun samenwerking met zanger Lauv op hitsingle Mean It. Nu staan ze weer op eigen benen met een uitgebreid album vol goed geproduceerde alternatieve geluiden, waarbij vooral gebruik wordt gemaakt van kalme tonen.
Het album opent met de single you! Dit is gelijk een nummer dat eruit springt ten opzichte van de rest. Aangezien het album voornamelijk bestaat uit rustige en ietwat dramatische liedjes, zijn de gitaren en drums in dit uptemponummer een welkome opener. Een terechte single dus.
In tegenstelling tot you! zijn de meeste tracks op mama’s boy rustig en alternatief. De lyrics draaien veelal om de liefde, het verliezen van liefde en ander leed van het leven. De muziek heeft over het algemeen een ontspannen sfeer, waar de tekst een extra boodschap aan toevoegt. Het gehele plaatje is best aardig, met songs die allemaal prima bij elkaar passen en natuurlijk in elkaar overlopen. Helaas wordt continu dezelfde sound na een tijdje saai om naar te luisteren, omdat alles ontzettend op elkaar lijkt. Zo verdwijnt de muziek langzaam maar zeker naar de achtergrond.
Dat de aandacht verslapt, komt voornamelijk door de stem van leadzanger Paul Jason Klein. Hij heeft een aangename sound, maar ook eentje die enigszins monotoon klinkt. Dit draagt bij aan de eigenzinnige sound van de groep, maar toch moet er dan muzikaal wel iets bijzonders gebeuren om songs interessant te houden. Nummers als if this is the last time, paper en sharing you hebben allemaal voornamelijk een simpele gitaarlijn als begeleiding. Dit maakt het niet heel spannend om naar te luisteren.
Op mama’s boy staan twee nummers die, naast You!, wel opvallen. Dit zijn i still talk to jesus en when you’re drunk. I still talk to jesus heeft op de achtergrond een prachtig koor dat de zanger begeleidt. Dit zorgt voor een zeer speciale sfeer. When you’re drunk klinkt een beetje funky en is dansbaar door de begeleiding van drums. Dit zou zo een intromuziekje van een sitcom kunnen zijn.
De formule van een monotone stem met rustige gitaar als begeleiding werkt wel prima voor slotnummer nobody else. Beginnen met een uptempo lied en eindigen met iets langzaams, maakt mama’s boy mooi rond. Nobody else voelt ook echt als een einde door de lyrics die aanvoelen als een laatste bericht. ‘If heaven doesn’t want us/Would you go with me to hell.’ Het is alleen jammer dat de opbouw hiernaartoe bestaat uit het vaste LANY-recept, waardoor het toch weer aanvoelt als een herhaling van zetten.
Eerlijk is eerlijk: er valt niet zoveel op of aan te merken aan mama’s boy van LANY, maar dat is misschien juist het probleem. De plaat is niet zo interessant en daarom niet iets om vaker op te zetten. Het is prima muziek om een beetje op de achtergrond te draaien, maar verder valt het eigenlijk niet op.
