Lee Fields – Sentimental Fool

Sentimental Fool

Waardering

8

9

8

Met Sentimental Fool heeft Lee Fields, samen met producer Gabriel Roth en het platenlabel Daptone, een nieuw album aan zijn omvangrijke souloeuvre toegevoegd. Meestal wordt Fields vergezeld door The Expressions, maar nu vervullen de muzikanten van Daptone deze rol. Bassist Bosco Man heeft zijn sporen verdiend bij Sharon Jones & The Dapkings, en ook op het Black To Black album van Amy Winehoude. De retrosoul spat dan ook uit de groeven. Hoewel, retro? Lee Fields zingt al ruim vijftig jaar de sterren van de soulhemel. Iedere liefhebber van de betere soul kan het album blindelings aanschaffen, verder lezen is niet nodig.

Voor alle andere lezers:
Het album opent met Forever, een fraaie ballade. Een ingetogen beat vormt de ruggengraat voor de gevoelige zang van Fields, inclusief zijn rauwe uithalen, en het spetterende blazerswerk. Fields bezingt de liefde met een diep doorleefde intensiteit. Dit zet hij voort in I Should Have Let You Be, een midtempo track waar de piano ook goed uit de verf komt. The Door wordt gedomineerd door de uithaal “Don’t Leave Me”, hetgeen wel laat zien welke pijn de liefde kan doen. Overigens wordt hier ook meesterlijk gemusiceerd, waarbij de blazers zich wederom van hun beste kant laten zien. De track Two Jobs laat horen waarom Fields, zeker na de dood van de Godfather Of Soul, vaak met James Brown wordt vergeleken. Rauw en gepassioneerd zingt Fields: “I’m so tired when the day is through / I’m working two jobs and one of them is you”.

Just Give Me Your Time laat een strak geregisseerde band horen. Zang en instrumentale uitbarstingen wisselen elkaar met een perfecte timing af. De stem van Fields krijgt hiermee nog meer diepgang, terwijl de blazers- en ritmesectie voor een zinderende spanning zorgen. Op Without A Heart voert een driving beat het tempo op, vergezeld door scherpe blazers en vooral een heerlijk solerend orgel. Voor de band uit de bocht vliegt wordt het tempo in Ordinary Lives flink teruggeschroefd, maar de emoties zweten uit alle poriën van deze tranentrekker. Fields smeekt hartstochtelijk of zijn liefde alsjeblieft nog even wil blijven voordat beiden weer terugkeren naar hun dagelijks bestaan.

Sentimental Fool is soul volgens het boekje. Niet in de zin dat Fields een formule uitmelkt, maar vooral dat hij zijn soul en zaligheid in de nummers legt. Het hele spectrum aan emoties die bij de liefde horen wordt vaardig en diep doorleefd met de luisteraar gedeeld. Nergens twijfel je aan zijn hartenkreten. Brengt Fields hiermee nog iets nieuws te berde? Is de soulmuziek een nieuwe invalshoek rijker? Nee. Is dat erg? In het geheel niet. Bij iedere track vloeit de soul uit je speakers. Fijn dat er nog immer nieuwe soul van deze kwaliteit geproduceerd en uitbracht wordt, zodat je niet veroordeeld bent om eindeloos je oude soulplaten te recyclen. Hoe lekker dat ook moge zijn, de nieuwe oude soul van Lee Fields is een genot. Met of zonder hartzeer is Sentimental Fool een kleine veertig minuten puur genieten. Vakmanschap en rauwe passie smelten samen in een spannende soul stew.