“There’s two kinds of people / The mad ones and the blue / Sometimes you drift between ‘em”. Met die woorden opent Leif Vollebekk zijn nieuwe plaat New Ways, een album dat hij naar eigen zeggen geschreven heeft “voor iemand anders”. Net als er twee soorten mensen zijn, zijn er ook twee soorten liedjes: goede liedjes en slechte liedjes. En soms beweeg je tussen dan weer het goede liedje, dan weer het slechte. Ironisch genoeg de perfecte samenvatting van New Ways.
Vollebekk laat zijn luisteraar op New Ways namelijk van beide kanten proeven. Om gelijk door de zure appel heen te bijten, laten we met het slechte liedje beginnen: Never Be Back. Op dit nummer, volgend op een sowieso al niet zo denderende albumopener, besluit Vollebekk zijn rap-skills te brengen. Of nou ja, een poging te doen tot. Even ter herinnering. Leif Vollebekk is een folkzanger, met een gevoelig breekbare stem, die treurige, reflectieve Bob Dylan-geïnspireerde pop-folk maakt. De beslissing om te gaan rappen kan ongetwijfeld opgevat worden als ‘experimenteren’ of ‘het verleggen van grenzen’, maar hopelijk moge hem dan nu duidelijk zijn dat hij rappen beter kan overlaten aan mensen die het kunnen. Het is bijna lachwekkend.
Maar niet getreurd. Gelukkig wordt het daarna een heel stuk beter! Single Hot Tears volgt, een heerlijk nummer met prachtig bas- en drumspel, het subtiel toegevoegde element aan de muziek op New Ways. Wat een sterk contrast. Het stuwende ritme geeft de track meer sturing, een aspect van de muziek van Vollebekk waar hij nogal eens op aangesproken is. Zijn muziek zou te ongedefinieerd zijn, te veel blijven meanderen op een piano riedeltje. Op New Ways betaalt de strakkere ritmesectie zich ook wel echt uit: Blood Brother, Change en I’m Not Your Lover. Allen heel fijne tracks die zowel sprekend het Vollebekk-sfeertje in zich dragen, maar tegelijkertijd ook een spannende afwisseling zijn op het dromerige pianospel.
En eigenlijk rolt New Ways op deze manier door naar het einde en is het na veertig minuten alweer afgelopen. Het album verliest na de bovengenoemde sterke drie-eenheid wat urgentie, maar dat geeft niet. De eerste acht minuten waren even schrikken, maar gelukkig ontwikkelt New Ways zich daarna tot een typische Leif Vollebekk plaat: schoon, treurig, rustig en uitgestrekt. En dit keer met de welkome toevoeging van een sterker aanwezige ritmesectie. Toegegeven, dan luistert het toch wel weer lekker weg, net als zijn voorgaande projecten. Maar meer dan dat valt er niet echt over te zeggen. Een album met twee soorten liedjes. Goede en slechte.
