Blue Electric Light is het twaalfde studioalbum van ‘living legend’ Lenny Kravitz. Deze status van levende legende werd in maart van dit jaar nog maar eens bevestigd toen hij onder toeziend oog van dochter Zoë Kravitz en goede vriend Denzel Washington, zijn eigen ster kreeg op de Hollywood Walk Of Fame. Hij hoeft zich allang niet meer te bewijzen, maar zijn arbeidsethos (zowel in de opname- als in de fitness-studio) draait nog als in zijn vroege jaren, anno 2024 resulterend in een strak album (en een minstens zo strak lijf).
‘Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg’, zei Albert Einstein lang geleden. Die uitspraak is geheel van toepassing op Blue Electric Light als je de carrière van Kravitz in drie muzikale tijdvakken indeelt: de jaren ‘80 en vroege jaren ’90 waarin retro-rock en funk-fusion centraal staan, de midden jaren ‘90 tot vroege jaren 2000 met meer nadruk op experimentele en alternatieve rock en de mid-2000s tot nu met een basis van traditionele roots gecombineerd met aftastende genre-mixing. In twaalf tracks wandelt Kravitz op Blue Electric Light lichtvoetig door deze tijdvakken en weet eenieder die een beetje bekend is met Kravitz’ oeuvre waar hij/zij aan toe is zonder nog maar een noot gehoord te hebben.
Sfeervolle opener van het album is It’s Just Another Fine Day (In This Universe Of Love) en gaat over de ervaring van afstand en scheiding tussen geliefden tijdens een periode van isolatie. Gelet op het veelvuldige gebruik van het woord ‘lockdown’ lijkt het vrij duidelijk waar Kravitz op doelt. Het daaropvolgende lied TK421 is veel steviger en tekstueel ook een stuk sterker. Waar Kravitz nog wel eens blijft hangen in een flowerpower-vocabulaire, toont hij zich op TK421 veel creatiever wanneer hij een Stormtrooper uit de film ‘Star Wars Episode IV: A New Hope’ gebruikt als creatief element om een gevoel van eenheid, kracht en vastberadenheid over te brengen.
Je hebt bij het horen van deze eerste drie tracks al snel de associatie met Prince, maar met het nummer Paralyzed laat Kravitz een sound horen die meer lijkt op zijn Circus-periode: zwaarder, bombastischer, donkerder. Doordat dit weer wordt gevolgd door Human, een lied in Depeche Mode-stijl (People Are People), voelt Blue Electric Light halverwege de plaat wat springerig.
Alle individuele tracks zijn aantrekkelijk van klank, maar vormen nog geen congruent geheel. En dat wordt bevestigd door de song Let It Ride. Die klinkt namelijk als een left-over uit de periode dat hij Justify My Love voor Madonna schreef. Evenals alle andere tracks is ook Let It Ride een prima lied, alleen lijkt het alsof elk lied de associatie met de muziek van iemand anders oproept. We horen veel Prince, een beetje Madonna, her en der wat Depeche Mode, een snufje Level 42 (in de baslijnen) met James Brown als verbindende sluier daar overheen gedrapeerd.
Religie heeft een centrale rol in het leven van Kravitz. Love Is My Religion bevat wederom typische Lenny-lyriek, waarbij hij deze keer een soort gospel-rock (bestaat dit genre?) als platform gebruikt om hieraan uiting te geven. Al luisterende zou je bijna vergeten dat de man (op wat blaasinstrumenten na) alle instrumenten zelf speelt. Zelfs een sitar ontkomt niet aan het talentrijke, muzikale brein (en hart) van Lenny Kravitz.
In iets minder dan een uur rondt Kravitz zijn reis door zijn drie persoonsgebonden muzikale tijdvakken af. En hoewel de eerdere kritiek het gebrek aan samenhang was, blijkt dat wanneer Blue Electric Light voor een tweede en derde keer beluisterd wordt er wel degelijk verbindende kwaliteit op het album te vinden is. Misschien wel meer dan op zijn vorige twee á drie albums te bespeuren was. Wat dan, na meerdere luisterbeurten, ook opeens opvalt is dat een aantal van de tracks een hoog demo-gehalte lijken te hebben. Alsof het niet allemaal even groen en rijp is. Dit maakt Blue Electric Light tegelijkertijd boeiend, omdat je als luisteraar het gevoel krijgt onderdeel te zijn van een wordingsproces. Blue Electric Light is als geheel een aantrekkelijke plaat geworden, zonder hemelbestormend te zijn.
Gelukkig hoeft Kravitz zich daar geen zorgen over te maken, want die heeft op de Bahama’s zijn eigen hemel-op-aarde gecreëerd. Inclusief studio waar hij deze lp heeft opgenomen. ‘Some guys have all the luck’ zei Kravitz een paar weken geleden in The Tonight Show. Geen speld tussen te krijgen.
