‘Je hebt je hele leven om je debuutalbum te schrijven, voor je tweede album slechts 6 maanden’, aldus Lewis Capaldi in zijn documentaire How I’m Feeling Now die sinds begin april te bekijken is op Netflix. Het citaat van Capaldi is afkomstig van The Beatles die deze uitspraak deden na hun debuutplaat Please Please Me uit 1963. Het is een scherpe analyse van de druk en het intense creatieve proces dat veel muzikanten ervaren na het behalen van aanvankelijk succes. Hoewel er iets meer dan vier jaar zitten tussen de eerste lp van Capaldi (Divinely Uninspired to a Hellish Extent) en het vervolg Broken By Desire To Be Heavenly Sent, zal de druk er niet minder op geweest zijn. Zeker in de wetenschap dat zijn debuut de best verkopende lp was in 2019 mede dankzij de megahit Someone You Loved. Broken By Desire To Be Heavenly Sent stelt in vergelijking daarmee een klein beetje teleur. Het gevolg van (te) hoog gespannen verwachtingen en (te) hoge druk op Capaldi, in combinatie met het persoonlijk leed dat de Schot te verwerken kreeg.
Broken By Desire To Be Heavenly Sent bestaat uit twaalf tracks die goeddeels de ingeslagen weg van zijn voorganger volgen. ‘Geen nieuw geluid, geen noodzaak tot het opnieuw uitvinden van zaken, gewoon emotionele liedjes over liefde’, zei Capaldi bij de presentatie van zijn tweede langspeler. Met een soort van rauwe eerlijkheid die zijn weg weet te vinden naar zijn in Schotse whisky gedoopte stembanden, weet Capaldi de gevoeligheid van zijn teksten zeer vakkundig aan de man te brengen. Het timbre en de doorleefdheid van zijn stem is zo exceptioneel goed dat zelfs als hij de menukaart van uw plaatselijke Chinese restaurant zou opzingen, dat nog tot tranen van ontroering leidt.
De aftrap van Broken By Desire To Be Heavenly Sent is voor Forget Me; een lekker uptempo-track voorzien van een werkelijk meesterlijk komische parodie op de Club Tropicana-videoclip van WHAM!, waarin Capaldi de draak steekt met zichzelf. Na Wish You The Best en Pointless is het de beurt aan de vierde track Heavenly Kind Of State Of Mind. Een heerlijk ‘ik-kan-de-wereld-aan-met-jou’-lied, het liefst afgespeeld in de oude cabrio op Route 66 in Amerika. Maar dan volgen er twee ballads. De eerste is Haven’t You Ever Been In Love Before. Een jammerlijk sleets klinkend lied dat vooral op effectbejag á la Someone You Loved lijkt te zijn geproduceerd. De tweede is Love The Hell Out Of You. Een lied dat zo ontzettend uit de Ed Sheeran-school klinkt dat voor alle zekerheid nadrukkelijk uitgezocht is wat de bijdrage van Ed Sheeran hierin is. Maar die heeft hier blijkbaar écht niets mee te maken. En dat is jammer want dat had tenminste nog een excuus geweest voor het überhaupt verschijnen op deze plaat.
Wat volgt is een reeks van goedbedoelde niemendalletjes die prima in het gehoor liggen, maar waarvan er dertien in een dozijn passen. Leave Me Slowly gaat dit jaar aan de haal met de prijs voor meest bedenkelijke gitaarsolo in een ballad. Alsof de jaren van de synthesizer-rock van bands als Europe (Carrie en The Final Countdown) weer voor de deur staan. Laten we dat elkaar niet nogmaals aandoen… En net op het moment dat je denkt ‘het enige wat nu nog ontbreekt is een ballad in driekwartsmaat’ is daar How This Ends. Een ballad in driekwartsmaat…
De laatste track is de meest oprechte. How I’m Feeling Now geeft een persoonlijke, indringende kijk in de mentale gezondheid van Capaldi, die worstelt met angststoornissen en in de eerder genoemde documentaire wereldkundig maakte dat hij lijdt aan het syndroom van Gilles de la Tourette. Een stoornis die gepaard gaat met tics als oncontroleerbare bewegingen en geluiden. Bij zijn recente tournee duiken met regelmatig filmpjes op van fans die Capaldi moeten bijstaan tijdens een Tourette-aanval en massaal de zangpartijen voor hun rekening nemen. Pijnlijk en ontroerend op hetzelfde moment. En misschien vat dat Broken By Desire To Be Heavenly Sent als album wel prima samen.
Nee, dit album haalt het bij lange na niet bij zijn debuutplaat, maar dat doet niets af aan de intentie, de intensiteit, de oprechtheid en de openheid waarmee Capaldi zijn muziek en teksten ten gehore brengt. Ja er zitten productiefouten tussen zoals Leave Me Slowly, maar er staan gelukkig juweeltjes tegenover. Ja er is gekozen voor de veilige, bekende, vertrouwde route op Broken By Desire To Be Heavenly Sent, maar binnen de context van Capaldi’s mentale welzijn is die route zeer verdedigbaar. Het zal de grote schare fans van Capaldi plezier doen dat dit album er nu is en dat ze vanaf nu ook de nieuwe liedjes allemaal kunnen meezingen tijdens concerten als Lewis Capaldi daarin belemmerd wordt door zijn stoornis. Zo vervormen de eerder door hem zo genoemde emotionele liedjes over liefde, tot bijzondere liedjes mét liefde. Hadden The Beatles toch gelijk toen ze tegen het einde van hun carrière zongen ‘All You Need Is Love’.
Enthousiaste recensenten en spotters gezocht voor Nieuweplaat
