Youtube-sensaties zijn er meer dan genoeg, maar vaak zijn ze al weer van het toneel verdwenen als het serieus wordt. Het blijkt toch dat een debuutplaat in elkaar sleutelen lastiger is dan met een gitaartje en een zoet stemmetje voor een webcam liedjes zingen in het comfort van je eigen kamer. Lewis Watson laat zich echter niet afschrikken en is nu al verder gekomen dan menigeen.
Ergens in een huis in Bicester postte een Engelse tiener drie jaar lang nummers op Youtube. Het aantal mensen dat zich op zijn kanaal abonneerde liep zo hoog op, dat hij besloot een ep uit te brengen. It’s got four sad songs on it BTW (2012) wekte de aandacht van een hele reeks platenmaatschappijen en Watson verbond zich aan Warner Bros. Nu, twee jaar later, is zijn debuutplaat een feit. Met in totaal vijf ep’s en drie jaar lang ervaring op Youtube lijkt dit een logische volgende stap.
Inderdaad een logisch vervolg, maar een studioalbum is wezenlijk anders dan een ep. Er staan meer nummers op waardoor de kans groter is op matige tracks. Waar hij op zijn ep’s regelmatig covers speelde en zong, bestaat The Morning volledig uit origineel materiaal. Er is dus geen verschuilen meer achter ‘die geinige versie van een overbekend popnummer’. Nee, Lewis moet het hier helemaal alleen doen.
Net als wel meer singer-songwriters die met een gitaar in de weer gaan, zingt de inmiddels 21-jarige Watson graag zoetgevooisde liedjes. Windows, Close en Holding On zijn bij uitstek van die liedjes waarbij je geen uiterste emoties zult ervaren. Ze luisteren makkelijk weg, al mag gezegd worden dat het lijkt alsof Lewis niet altijd alles uit zijn stem haalt. Het zou kunnen dat hij op safe speelt op zijn eerste album, maar logischer is dat hij zijn stem gewoon nog verder moet ontwikkelen. De potentie is aanwezig.
Zo nu en dat laat hij zien wat hij met zijn stemgeluid kan. Bijvoorbeeld op Sink Or Swim durft hij zich wat meer te laten gaan en horen we wat rauwere Watson. Op Outgrow is dat ook zo en daar kan aan toegevoegd worden dat de Engelsman zo nu en dan tekstueel ook goed uit de hoek komt. Op dit nummer reflecteert hij op zijn overgang van jongetje naar een man, door middel van jeugdherinneringen.
Castle Street is nog zo’n nummer waarop hij terugblikt. Dit keer is een relatie het onderwerp en wederom komt hij hier goed voor de dag. Ondanks dat het nummer geen scherp randje heeft, wordt het niet snel gezapig. Het is de ideale afsluiter voor zijn debuutplaat want het somt precies op hoe Lewis als artiest is: Nog redelijk ingetogen, voorzichtig de mogelijkheden aftastend, maar met een stem vol potentie en goede teksten.
