Regeren is vooruitzien. Hoewel het album al geruime tijd gepland stond, had de titel In This House van Lewsberg momenteel weinig beter getimed kunnen zijn. De Rotterdammers komen alleen niet met een plaat die de eentonigheid van het binnenzitten doorbreekt.
Want net zoals op het zelfgetitelde debuut blinkt Lewsberg niet uit in heel dynamische muziek. Vaak wordt er aan het begin van de tracks een melodie ingestart, die vervolgens gedurende de hele song wordt doorgetrokken met slechts subtiele wijzigingen. Ook frontman Arie van Vliet zingt zelden met een brok wervelende energie in zijn stem. Het is inherent aan The Velvet Underground-achtige stijl die Lewsberg zichzelf heeft aangemeten. Want het is ook op In This House overduidelijk wie de grote inspiratiebron is voor deze band. De pratende zangstijl van Lou Reed, hoor je ook veelvuldig terug bij Van Vliet.
Vooral op de eerst helft van In This House schieten de gedachten regelmatig terug naar vijftig jaar geleden. Al komt Lewsberg niet aan de immens hoge standaard van The Velvet Underground. Maar wie niet over de hoogst liggende lat springt, kan alsnog hoog springen. En hoog komt Lewsberg dan ook. Soms doet de band dat op tempo met Cold Light Day en From Never To Once. Soms juist met een trage song, zoals The Door. Dat laatste nummer gaat na het zingen van Van Vliet over in een snerpende gitaarsolo van ruim drie minuten, die niet heel lekker je oren binnendringt. Een gehoorbeschadigingsrisico als je het volume van je koptelefoon vol open hebt gezet.
Veel fijner is het gitaarwerk van Michel Klein op Through The Garden, dat niet zo piept en kraakt, en veel beter samensmelt met de onverminderd doorlopende beginmelodie. Helaas, komt op Interlude het onprettige geluid vanuit de gitaar weer naar voren. Lewsberg maakt nu eenmaal niet de meest toegankelijke muziek en stopt dat ook niet onder stoelen of banken. Dat blijkt al zodra je de ongebreidelde opener Left Turn aanzet, waarop Van Vliet met zijn zangstijl zo nu en dan ook wel tot op het randje komt. Het valt Lewsberg te prijzen dat ze binnen hun specialisme de grenzen opzoeken van wat prettig is. Het is alleen niet fijn als je als luisteraar tot de conclusie komt, dat ze hier en daar over die lijnen schrijden. Zelfs menig doorgewinterde artrockfan zal niet elke uitspatting op In This House kunnen waarderen.
Toch kan je op In This House soms ook lekker je ogen dichtdoen en genieten van de muziek. Op het lome Jacob’s Letter, waar bassiste Shalita Dietrich zingt, kan je bijna wegdromen. In de up-temposong en afsluiter Standard Procedures hoor je Van Vliet weer en is hij misschien wel op zijn best tijdens het hele album. Met dat in het achterhoofd blijft Lewsberg een meer dan interessante band om te volgen.
