Al zeven jaar geleden lag Rose van de Fransman Lian Ray op de plank van Snowstar Records. Klaar om uitgebracht te worden. Er was alleen een probleem: de artiest zelf was spoorloos. Lian Ray – die in het echt overigens Aurelién heet – zijn drugsproblemen en depressies namen de overhand, waarna hij onvindbaar was. Het waren problemen die tijdens het opnemen ook al speelden, maar hem nu teveel werden. Enkele jaren later pas dook hij weer op, klaar om zijn debuutplaat Rose uit te brengen.
Rose is dus geen licht album, want het zit vol met verwijzingen naar de zwarte periode die hij doormaakte in 2012 en 2013. De titel Rose komt ook niet uit de lucht vallen, dat was destijds namelijk kortstondig zijn minnares. Pas na haar vertrek ging het echt slecht met Lian Ray. De prelude – Rose (Preface) genoemd – en eerste volwaardig track zijn dan ook volledig aan haar gewijd. Het nummer kan het best gezien worden als een open brief aan zijn geliefde. Hoewel in een open brief de lyrics centraal behoren te staan, stelen vooral de violen en piano de show in het nummer.
Dat is ergens niet zo gek, want Lian Ray heeft een vrij dienstbare stem. Een die niet alles opeist, maar de instrumenten ruimte geeft zich te tonen. Om dat elke keer te laten slagen, moeten de arrangementen wel steeds aan een bepaalde standaard voldoen en dat lukt op Rose niet altijd. Zo is een track als Demons op beide vlakken net niet aansprekend genoeg om te beklijven. Dit terwijl de nummers juist uit een periode van zijn leven komen, die interessant genoeg lijkt om vier albums van te vullen. Zijn demonen van het liegen, vreemdgaan, bedriegen, drugs en depressies zweven om je heen in plaats van dat het doordringt wat ze met Aurelién hebben gedaan.
Gelukkig is dat lang niet altijd het geval. Zo was Maps niet voor niets een van de al eerder uitgebracht singles. Een song waarin Lian Ray er zowel vocaal als instrumentaal in slaagt om te imponeren, hetgeen een fijne spanning opbouwt. Dat trekt hij naadloos door naar A Game, waarin hij flirt met de dreigende aantrekkingskracht zijn verleider. ‘Is this a game to you/Can I play with you/Can I hurt you too?’ Het spel van die verleiding wordt nog eens versterkt, doordat hij met enige regelmaat een paar Franse woorden in de tekst verweeft.
Zoals Lian Ray de voorbije jaren waarschijnlijk met pieken en dalen heeft beleefd, zo geldt dat duidelijk ook voor de nummers op Rose. Niet alles haalt de standaard, die hij op het openingsnummer zet. Maar als het inderdaad klopt, dat zijn leven inmiddels weer op de rit is, kunnen we in de toekomst misschien een plaat met alleen maar pieken verwachten.
