Lianne La Havas staat vooral bekend om haar romantische folk- en soulnummers. Met haar nieuwe album Lianne La Havas slaat de Britse volledig haar eigen weg in. Intieme zang, harmonieus gitaarspel en percussie zijn enkele van de ingrediënten die deze plaat volledig van haar maken. Het is een plaat die vooral bij soulliefhebbers en romantici in de smaak zal vallen. Op een handjevol pareltjes na, weet de rest van het album de aandacht helaas niet vast te houden.
De plaat opent zwoel met Bittersweet waarop de r&b- en soulinvloeden je meteen tegemoet komen. Toch is het het stemgeluid van La Havas wat deze track zo heerlijk maakt. De balans tussen intieme zang en uithalen is bittersweet. Met dit nummer zet La Havas de romantische vibes voort. ‘Please stop asking, ‘Do you still love me?’/ Don’t have much to say, let’s speak in the morning.’ Na Bittersweet kun je alleen maar nieuwsgierig zijn naar wat de rest van het album brengt.
Twee tracks die er echt uitspringen zijn Green Papaya en Please Don’t Make Me Cry. Beide nummers hebben een mooie melodie die voortkomt uit het harmonieuze samenspel van verschillende instrumenten die elkaar perfect completeren. Waar Green Papaya heel intiem en rustig is, heeft Please Don’t Make Me Cry een meer upbeat ritme. Een ander aspect dat Green Papaya heel sterk maakt, zijn de lyrics. Deze hebben namelijk veel diepgang en vertellen echt een verhaal. ‘Our hearts overgrown, longing for peace of our own/ Found heaven in you, promise to be pure and true.’ Bij Please Don’t Make Me Cry is het juist de zang die het nummer bijzonder krachtig maakt. Een deel van de track is meerstemmig, wat veel diepgang toevoegt.
Hoewel Green Papaya en Please Don’t Make Me Cry twee hele mooie liedjes zijn, is Courage toch wel echt de grote favoriet. In die track komt alles samen: het samenspel van de instrumenten, de stem van La Havas. Courage is een klein en gevoelig liedje dat tegelijkertijd enorm sterk is. In gesprek met Apple Music vertelde La Havas dat ze het nummer tijdens een moeilijke periode in haar leven geschreven heeft. “De track neemt je mee naar het kwetsbare moment, waarop je toegeeft dat je eenzaam bent. Het is heel moeilijk en het voelt alsof de pijn nooit zal eindigen, zelfs als het je eigen beslissing was.”
Bittersweet, Green Papaya, Please Don’t Make Me Cry en Courage mogen dan pareltjes zijn, de rest van het album valt een beetje tegen. Dat komt doordat veel van de andere nummers op elkaar lijken qua melodie en qua zang. Het is soms alsof je wordt opgeslokt door de zoetsappigheid van het geheel. Tracks als Read My Mind en Can’t Fight kunnen gewoon niet opboksen tegen de andere tracks die op de plaat staan. Ook weten deze nummers je niet zo vast te grijpen en te emotioneren als andere liedjes.
Kortom, het album heeft een aantal hele mooie en gevoelige liedjes die je raken. Lianne La Havas weet alleen niet continu je emoties te triggeren. Daar zijn sommige liedjes te zoetsappig voor of lijken ze soms te veel op elkaar
