Lindsey Buckingham verkeerde de afgelopen jaren in zwaar weer. Ontslagen door zijn voormalige collega’s bij Fleetwood Mac, een scheiding van zijn vrouw en een beschadiging aan zijn stembanden doordat een arts onhandig te werk ging met het beademingsapparaat tijdens een operatie. Van eventuele slijtage aan zijn stem is op zijn nieuwste album, Linsdsey Buckingham, niks te merken. Op zijn eerste plaat in tien jaar klinkt de zanger nog ongelofelijk vitaal. Nee, de verschillende tegenslagen hebben hem niet ongeïnspireerd achtergelaten.
Op Scream valt onmiddellijk de typische sound op waarmee Buckingham zo bekend is geworden. Volledig zelfgeproduceerd gebruikt de zanger hier verschillende trucjes om het te laten lijken of een heel arsenaal aan muzikanten hem bijstaan. Vooral opmerkelijk is de hoge stem, waardoor het net lijkt of een zangeres met hem samen harmoniseert. Wellicht is dat een knipoog naar zijn voormalige band. De opener dient slechts als opwarmertje, want binnen een vloek en een zucht belandt de luisteraar in het sterk melodieuze I Don’t Mind. Mooi gitaarwerk en harmoniezang zorgen voor een aangenaam in het gehoor liggende sound. Uiterst kenmerkend is de overdadige productie die met name hoorbaar is in het refrein. Bij vlagen doet dit denken aan eerdere platen Tango In The Night of Out Of The Cradle, waar hij ook achter de knoppen zat.
Echt storend is die productie zelden, behalve op de opgefokte tracks Swan Song en Power Down. Drum- en zangsamples verzorgen een basis die meer in de weg zitten dan dat ze ondersteuning aan de song bieden. De drukke gitaarsolo’s helpen ook niet mee om eerstgenoemde track overeind te houden. Verder vuurwerk van de gitaarvirtuoos blijft helaas uit. Hier en daar knettert het even op zijn instrument, maar nergens verliest Buckingham zichzelf in uitgesponnen solo’s.
Tekstueel staat het album vooral in het teken van relaties en familie. Ondanks dat de meeste nummers geschreven en opgenomen zijn in 2018, nog voordat zijn vrouw hem verliet, lijkt Buckingham een voortuitziende blik te hebben op The Wrong Side: ‘Time is rolling down the road/ Love goes riding in a hearse/We were young and now we are old’. Afgezien van de schurende teksten wordt het materiaal nergens zwaar. Pop met een hoofdletter ‘P’ is de sound waar Buckingham naar op zoek was. Op Blind Love is dat het meest duidelijk hoorbaar: een zoete melodie uit de zonnige Californische muziekschool wordt ondersteund met rustig tokkelend gitaarspel. Daar ligt direct ook een pijnpunt van de plaat: echt spannend wordt het zelden. Opvolger Time doet nog een extra duit in het zakje en komt niet op het goede moment. Het is niet raak met deze uitvoering van een zouteloze cover van The Pozo-Seco Singers. Het trekt de muziek net te veel richting gemoedelijkheid.
In veel gevallen moet een zelfgetitelde plaat een definitief statement zijn van een artiest. Of dat op Lindsey Buckingham het geval is, valt sterk te betwijfelen. Desondanks levert de zanger een aardig album af met kenmerkende herinneringen aan zijn eerdere werk. Nergens klinkt de zanger uitgeblust of ongeïnspireerd. Integendeel zelfs, het plezier van het musiceren heeft Buckingham duidelijk nog niet verloren.
