Little Simz – Grey Area

Waardering

7

8

8

8

8

7

De charismatische en onmiskenbaar talentvolle Little Simz laat zien dat de Britse rap-scene meer dan alleen grime te leveren heeft. Op Grey Area maakt Simz nogmaals duidelijk dat hip-hop door haar aderen stroomt, met als verschil dat ze zich op haar nieuwste album meer dan ooit bloot durft te geven.

Simz’ vorige album, Stillness In Wonderland, gaf aan dat ze aan ambitie niks te kort kwam. Het album telde 15 nummers (zelfs 23 op de deluxe versie) en behandelde een enorm scala aan onderwerpen samengevoegd in een rommelig concept. Deze keer is ze zich echter meer bewust van de opbouw van haar album. Grey Area is 10 nummers, 35 minuten lang, en strak in elkaar gezet. Nog steeds behandelt Simz veel interessante onderwerpen, maar niet zonder eerst te pronken met haar raptalent op het openingsnummer Offence: I’m Jay-Z on a bad day, Shakespeare on my worst days”. Zelfverzekerde teksten en een pakkend refrein, niks meer hoef je van een albumopener te vragen. Ook geeft Simz hier meteen een voorproefje van de nieuwe productiestijl die ze op dit album verwelkomt. Voor het eerst werkt ze namelijk uitsluitend met live instrumentatie. Die moeite loont, want de livemuziek brengt een extra dimensie aan ieder nummer. Het is continu afwisselend en aangrijpend. Zo bevat Boss een beat die bijna uitsluitend gebruik maakt van een confronterende basmelodie, terwijl de pianomelodie op Selfish voor een melancholische sfeer zorgt. En terwijl de productie op Grey Area steeds zwaarmoediger wordt, worden Simz’ teksten dat ook.

“They would never wanna admit I’m the best here, from the mere fact that I’ve got ovaries” rapt ze op Venom. Een passende naam, want Simz laat zien dat ze niet bang is om haar tanden te laten zien. Bijna dit hele nummer is het citeren waard, aangezien Simz met iedere zin gevat en strijdlustig van zich af weet te bijten. Maar op dit nummer wordt ook voor het eerst duidelijk dat Simz over de meest duistere kanten van haar geest wil praten: “Mind’s fucked even more than I realize”. Op Therapy en Sherbet Sunset gaat Simz hier verder op in. Ze spreek over haar zoektocht naar professionele hulp, maar dat ze geen advies van therapeuten wil aannemen aangezien ze verwacht dat niemand haar alle antwoorden kan voorschotelen. En je moet vooral niet met medelijden aankomen, want ze verwacht dat het wel goed met haar zal komen, “or am I just lying to myself to skip the topic?” Het zijn deze openbaringen en zelfreflecties die dit album zo boeiend maken. Toch voelt het of Simz niet op haar volledige potentie werkt. Er is door het hele album weinig variatie in haar flow te vinden, terwijl ze in het verleden heeft laten zien dat ze dit juist zo goed kan. En de opschepperige teksten overschaduwen soms het belang van andere onderwerpen die Simz probeert aan te kaarten.

Grey Area zit bomvol spannende productiekeuzes en scherpe one-liners. De productie en teksten maken Gray Area een zeer geslaagd hip-hop album, en zonder twijfel het beste wat Simz tot nu toe heeft uitgebracht. Daarbovenop leren we de echte Little Simz steeds beter kennen, iets wat ze op haar vorige album al probeerde te doen. Toch lijkt het of we maar het topje van de ijsberg hebben gekregen. Er is geen twijfel over mogelijk dat we de volledige potentie van Simz in de toekomst beter zullen leren kennen, wat het uitkijken naar haar volgende project zeker de moeite waard maakt.