In 2019 kwam de Britse rapper Little Simz (het pseudoniem van Simbi Ajikawo) met haar grote doorbraak Grey Area. Hierop liet ze horen dat zij het onnavolgbare totaalpakket is van Britse hiphop. Keiharde bangers, introspectieve teksten, een vloeiende flow, afwisselende beats en sterke refreinen dankzij slimme samenwerkingen. Twee jaar en een writer’s block verder:. na de wisselvallige ep Drop 6 is Sometimes I Might Be An Introvert gelukkig weer hetzelfde totaalpakket!
De titel van dit album communiceert duidelijk de mindset van Ajikawo bij het maken van dit album. Ze is een geboren muzikant, maar het artiestenbestaan is een uitdaging: write words for a living, still can’t communicate. Persoonlijke en maatschappelijke tegenstellingen staan centraal op de opener Introvert. De instrumentele begeleiding is bijna net zo groots als de thematiek en doet er alles aan om de boodschap impact te geven. Dankzij de orkestrale begeleiding doet de opzet denken aan het epische Runaway van Kanye West. Op Introvert introduceert Little Simz een voice-over die het hele album terug blijft komen. Op een enkele uitzondering na brengt deze voice-over oppervlakkige clichés die de het luisteren haast ongemakkelijk maken.
Ondanks die voice-over bewijst Little Simz dat haar creativiteit niet is afgenomen. Zo zijn de opener, Woman en I love you, I hate you fantastische conceptuele singles die erg variëren in stijl en energie. Voor Ajikawo lijkt het niet uit te maken, want ze rapt over de beats met een flow die menig rappers het nakijken geeft. Alles wat ze zegt past precies en met een gemak dat het gevolg is van de vele uren die Little Simz in haar ambacht heeft gestopt. Het losse concept van tegenstellingen is terug te vinden op alle tracks op de eerste helft van Sometimes I Might Be An Introvert. De meeste tracks hadden niet misstaan op Grey Area, vanwege de afwisselende producties en hemelse refreinen. De geconcentreerde luisteraar zal hier ook veel levenslessen vinden in teksten die voortkomen uit introspectieve reflectie waar Little Simz inmiddels bekend om staat.
We worden vanaf de interlude The Rapper That Came To Tea geïntroduceerd aan een andere Little Simz. Ze wordt hier toegesproken door Elizabeth Debicki, die princess Diana speelt in The Crown. Een speech die neerkomt op het welbekende Do You Have What It Takes? Als iemand daar nog over twijfelde, bewijst ze het maar weer. Ze bewijst dat ze kan flexen op Rollin Stone, ze bewijst zichzelf op een 80’s beat op Protect My Energy en ze laat een vakantieversie van Little Simz zien op Point and Kill.
‘Last year pen was crazy/This year tougher with the ink’, hier refereert ze wederom naar haar writer’s block. Maar daar is weinig van te maken, want ook dit album zit bomvol muziek. De persoonlijke reflectie kennen we van Little Simz. Op haar vorige album Grey Area vertelde ze uitgebreid over haar therapiesessies. Die zelfreflectie voelt niet als oud nieuws, want de nieuwe inzichten worden verpakt in een creatief vocabulaire: I write words for a living, still can’t communicate. Toch was het wel erg leuk om een glimp te krijgen van een luchtige versie van Little Simz. Meer graag!
