Wie in het verleden de moeite heeft genomen om dieper het indierockgenre in te duiken, is Lo Moon vast een keer tegengekomen. Maar hoewel het Amerikaanse viertal zich mengt in één van de meest populaire genres van nu – de band zweeft ergens tussen The War On Drugs en The Paper Kites in – is de massa nog niet toegestroomd. Met het nieuwe album I Wish You Way More Than Luck lijkt het tij te keren voor Lo Moon.
De aandacht vasthouden, dat is tot nu toe de grootste uitdaging van Lo Moon geweest. De band houdt ervan om af en toe wat instrumentale improvisaties door de nummers te verweven, maar dat pakte op de vorige twee albums niet altijd even onderhoudend uit. I Wish You Way More Than Luck weet die aandacht veel beter vast te houden. Aan de ene kant omdat de gemiddelde kwaliteit van het tiental nummers een stuk sterker is. Aan de andere kant omdat de opbouw van het album beter in elkaar zit.
Het psychedelische openingsnummer Borrowed Hills ontpopt zich gaandeweg van rups tot vlinder. Na een mystiek intro vallen de drums vol overtuiging in, om vervolgens het nummer te blijven dragen. De zachtaardige, hoge stem van frontman Matt Lowell straalt warmte uit en het outro is hemels dromerig. Het tempo gaat omhoog in Waiting A Lifetime, met een Coldplay-achtige pianomelodie die in het intro op de voorgrond treedt en daarna subtiel tussen de overige instrumenten blijft opduiken.
I Wish You Way More Than Luck is een album over vergankelijkheid, over de dingen die voorbijgaan in de breedste zin van het woord. Connecticut richt zich bijvoorbeeld op het ouder worden. De generatie boven je sterft uit en jijzelf verliest je jeugdigheid. ‘Now everyone that I knew/Disappeared in a suit /There goes the wonder of youth/What a poor substitute’. En ook het achterlaten van locaties, familie of relaties wordt bezongen op het album. Het zorgt dat I Wish You Way More Than Luck herkenbare thema’s aansnijdt, zonder te vervallen in het ultieme muziekcliché van het gebroken hart.
Kernpunt van de plaat vormt het opbeurende Water. Lowell leeft zich uit op gitaar, terwijl op de achtergrond zijn bandgenoten Water van een rijk arrangement voorzien met onder meer mellotron, percussie en piano. Vlak voor het refrein neemt Lo Moon even gas terug, om vervolgens in een enthousiast ‘I wish you way more than luck’ uit te barsten. De zinsnede die tot de titel van het album heeft geleid, gebaseerd op een bekende quote van de Amerikaanse essayist David Foster Wallace, een inspiratiebron van Lowell.
Met Evidence stijgt Lo Moon nog een keer boven zichzelf uit. De dromerig psychedelische sound van openingstrack Borrowed Hills keert terug, maar de Amerikaanse band weet uit nog een extra vaatje te tappen. Vooral de tweede helft van Evidence toont een Lo Moon in topvorm. Het nummer schakelt halverwege een tandje bij en dat levert een spectaculaire paar minuten op.
De uitspraak ‘I wish you way more than luck’ benadrukt dat iemand succesvol kan worden door zelf inspanning, vaardigheden en toewijding te leveren. Laat dat precies zijn wat Lo Moon voor elkaar heeft gekregen op het nieuwe album. I Wish You Way More Than Luck is onderhoudend, de volgorde van de nummers klopt en de plaat kakt nergens in. Daarmee overwint Lo Moon de valkuilen waar het zelf in het verleden zo vatbaar voor was.
