Het aantal vissen in de indierockvijver is onuitputtelijk. Zie dan nog maar eens op te vallen. Dankzij minimalistisch ingezette instrumenten en de bijzondere zangstem van Taylor Rice, wist Local Natives het afgelopen decennium boven het maaiveld uit te komen. Op het nieuwe album Sunlit Youth kiest de band voor een nieuwe richting. Een risicovolle onderneming.
Dat Local Natives een band met lef is, blijkt alleen al uit het lijstje gedurfde covers die de Amerikanen op hun naam hebben staan. Simon & Garfunkel, Johnny Cash en zelfs Beyoncé. Grootheden waar de meeste artiesten hun vingers niet aan willen branden. Local Natives draaide er zijn hand niet voor om en leverde bijzonder smaakvolle interpretaties. Het mag dus geen verrassing zijn dat het vijftal uit Los Angeles de durf heeft om aan de eigen succesvolle sound te sleutelen.
Van The Killers tot Editors en van Bloc Party tot White Lies. Al jaren heerst onder indierockbands de trend om een elektronische saus over hun muziek te gieten. Local Natives voegt zich met het nieuwe album bij deze club artiesten. De eerder uitgebrachte singles Past Lives en Villainy maakten al direct duidelijk dat de synthesizers een belangrijke rol op Sunlit Youth zouden spelen. Een weinig originele keuze dus. En een keuze die naarmate het album vordert lang niet altijd te begrijpen valt.
Op het eerste gehoor lijkt het wel goed te komen met Sunlit Youth. Openingstrack Villainy is een catchy nummer met ouderwets mooie harmonieën en sterke lyrics. ‘It takes a moment for your eyes to adjust’. Het is alsof de band de luisteraar alvast waarschuwt voor het vernieuwde geluid. Een waarschuwing die nodig lijkt. De basiskracht van Local Natives is op nummers als Past Lives en Masters te horen, maar instrumentaal zijn ze veel te overdadig ingevuld.
Met Fountain of Youth maken de Amerikanen zich zelfs schuldig aan effectbejag. ‘We can do whatever we want/we can say whatever we mean’. Het cheesy refrein – dat wel wat wegheeft van Fun’s We Are Young – lijkt met voorbedachten rade geschreven als ultieme concertmeezinger. Terwijl dit toch iets is dat van nature zou moeten ontstaan. Het nummer komt op deze manier wel erg gekunsteld over.
De beste tracks op het album zijn niet geheel toevallig de nummers die het dichtst bij de voorgaande platen Gorilla Manor (2009) en Hummingbird (2013) liggen. Het akoestische Ellie Alice geeft de bandleden de kans hun vocale kwaliteiten volop te benutten. Met Coins heeft de band een wereldnummer gemaakt. Onder begeleiding van de funky gitaar laat Taylor Rice zijn stem van laag naar hoog vliegen. Zeer indrukwekkend.
Local Natives heeft zichzelf met Sunlit Youth tekort gedaan. De vele toeters en bellen passen eigenlijk niet bij de muzikale identiteit van de groep. Juist met het gebrek aan opsmuk heeft Local Natives zichzelf op de kaart gezet. De elektronische laag op Sunlit Youth komt over als een geforceerde poging om ‘verdieping’ in de muziek aan te brengen. Dat is jammer, want de twaalf nummers hebben zeker potentie. Sunlit Youth voelt uiteindelijk als een heerlijk gekruid stukje vlees, waaroverheen een totaal overbodige klodder mayonaise wordt gegooid. Opnieuw bewijs dat overdaad schaadt.
